براستی_قله_چیست؟
روز جمعه، فرصتی دوباره دست داد تا صعودی داشته باشم. این نوشته نوعی نگاه من به کوهنوردی است و نه گزارش برنامه.
دوستی می گفت: کوهنوردی نوعی زندگی است. ولی من می گویم کوهنوردی خود زندگی است. با همان سربالا یی ها و سراشیبی ها ی تند و تیز، موفقیت و شکست، مرگ و زندگی، شادی و غم و…..
تمام عناصر زندگی به شکل کاملتری و با درجه بالاتری در کوه و کوهنوردی به عینه دیده و تکرار می گردد.
گاهی یک طناب دو همنورد را به هم پیوند می دهد و مرگ و زندگی هر دو به مثابه یک کوهنورد نامریی گام به گام همراه شما بالا و بالا تر می آید. اگر در زندگی شما مشوق داری، در کوهنوردی مشوق تو باری تعالی است چرا که تو در بلندی و بالایی هستی، تو سبکبال اوج می گیری و به خودت و به خدایت نزدیک و نزدیکتر می شوی.
برای رفتن به کوه به اراده ی آهنی نیاز داری، چرا که در شیب های تند کوه، خستگی چون بَختک به تو چنگ می زند و تو را وادار به تسلیم شدن می کند اما قدرت اراده تو بسان دستی نامریی بَختگ خستگی و تنبلی را به کناری زده و تو با گام خسته اما با اراده و توان به سوی هدفت که قله است ره می سپاری.
‼️براستی قله چیست؟
توده ی سنگ، اما تو در قله خودت را کشف می کنی و به جهان خودت می رسی، شاید این سفر دشوار در درون خودت است که هر هفته و هر ماه و هر سال به مثابه یک تکرار همیشگی تو را وادار به رفتن می کند و پس کوهنورد مسافر قله ی سنگی نیست او ره پیمایی قله های زندگی خود است. او در هر گام زندگی خود را تکرار می کند و این تکرار هر باره به او انرژی مضاعف می دهد.
او در راه رسیدن به قله نه تنها به فتح و پیروزی بلکه به خود رسیده است پس هر جمعه، سحر بیدار می شود و با بستن کوله خود، بار سفر خود را می بندد مانند مسافری خستگی ناپذیر به راه می افتد چرا که صبح، طلوع، خورشید…
قله های عشق او را فرا می خواند. پس من نیز ره پیمایی هستم که به جستجوی خود سالیان در این وادی گام نهاده و خود را جستجو می کنم.
و چون به مقصدم می رسم، خدا را شکر می کنم.
