روزگارانی نه چندان دور و در همین دو دهه معاصر ، زمانی که تازه راه مشارکت در برخی از رشته های ورزشی برای بانوان باز شد، باشگاه ورزشی برای نو نهالان دختر در نظر گرفته شد تا به مرز بالندگی و شکوفایی استعداد هایشان برسند، پیشکسوتان ما مشغول اشاعه مثبت فرهنگ صحیح کوهنوردی و ترویج این ورزش اجتماعی ، تشویق و ترقیب شیر زنان این مرز و بوم جهت اعتلای فرهنگ کوهنوردی به نحو احسن بودند.
کوه بانو هایی که در دوران خفقان و فشارهای ناهنجار اجتماعی مثل سرکوبی های مختلف بانوان در دیگر رشته های ورزشی، پناه به کوهستان آوردند و دوشادوش مردان و مریبان گروه شان چه قله های عظیمی فتح نمودند. در آن روزگاران دوربین عکاسی و چاپ عکس وجود داشت و هفته ها باید منتظر چاپ میشدیم. دوربین دیجیتال و گوشی های اندروید با دوربین چند مگا پیکسلی نبود تا لحظه های صعود و فشار بر بانوان آن دوران را به نمایش بکشاند و بعد از مقاومت های بسیار، تلاش و کوشش فراوان، دسترنج و نتیجه درخشش بانوان در دیگر رشته های ورزشی نم نم هویدا گشت.
چه خون دلها که زنان این نسل در این راه پر فراز و نشیب متقبل شدند. فشار خانواده، فشار جامعه ، تحمل نگاه های تعرضی، حاشیه سازی های بعد از برنامه های مشترک، ایست های بازرسی پلیس و لباس شخصی های محلی و … همه و همه را با صبوری پشت سر گذاشتند تا نسل جدید بانوان علی رغم وجود همان فشارهای موجود بتواند در دیگر رشته های ورزشی پیشرفت نمایند، مدال بگیرند و از همه مهمتر راحت تر به قله های ورزشی و معنوی صعود نمایند.
در این راه پر مخاطره دست بوس پیشکسوتان و مربیانی هستیم که حذف نگاه جنسیتی را در کوهستان به ما آموختند. همیشه مامن و پناهگاهی برای همه جوانان چه مرد و چه زن بودند. این روزها و صعودهای پر عکس و اجتماعی را مدیون حاشیه امنیت بزرگان و مربیانی هستیم که فرهنگ و اصالت کوهنوردی را به ما آموختند تا بتوانیم سینه به سینه به آیندگان منتقل کنیم.
دلنوشته کوهستان
