هورنبین و هم تیمی هایش ویلی آنسولد و دیک امرسون در سال ۱۹۶۳ به عنوان بخشی از اکسپدیشن امریکایی اورست تلاش کردند از این قله صعود کند. جیم ویتاکر و ناوانگ گومبو شرپا از این اکسپدیشن در ۱ می ۱۹۶۳ به قله رسیدند.
هورنبین، آنسولد و امرسون اولین کسانی بودند که سعی کردند از خط الراس دلهره آور غربی صعود کنند. پیش از تلاش آنان صعودهای اورست تنها از طریق گردنه جنوبی و یال جنوب شرقی و گردنه شمالی و یال شمال شرقی انجام شده بود. برنامه آنها این بود که از خط الراس غربی و فرود از مسیر جنوب شرقی/ گردنه جنوبی به قله دست یابند. این تلاش آنها در صورت موفقیت، اولین تراورس اورست محسوب می شد.
این تیم در ۲۲ می ۱۹۶۳ در ساعت ۶:۵۰ دقیقه کمپ نهایی خود را ترک کرده و صعود را آغاز کردند.(امرسون به دلیل بیماری ارتفاع در کمپ آخر باقی ماند) و با وجود سرعت بسیار کند توانستند در ساعت ۶:۱۵ دقیقه آن شب به قله برسند. تیم از زمان بندی مورد نظر به طور مشخصی عقب مانده بود و پس از گذارندن ۲۰ دقیقه در قله شروع به فرود کردند. مدت کوتاهی پس از شروع فرود بود که اکسیژن آنسولد به پایان رسید.
نفرات در ساعت ۹:۳۰ دقیقه شبب با دو امریکایی دیگر از همان اکسپدیشن به نام های بری بیشاپ و لوت جرستاد برخورد کردند. بیشاپ و جرستاد در اوایل همان روز با صعود از مسیر گردنه جنوبی به قله رسیده بودند و تقریبا اکسیژن هم برایشان باقی نمانده بود. چهار کوهنورد در مسیر سراشیبی به هم پیوستند و به پیشروی بسیار کندشان ادامه دادند تا اینکه احساس کردند مسیر بیش از حد خطرناک است و بعد از نیمه شب متوقف شدند.
سپس در ساعت ۴ صبح بود که حرکت از نو شروع شد و دوباره به سمت پایین به راه افتادند. در این قسمت نیز سایر نفرات که مخازن اکسیژن را حمل می کردند ملاقات کردند. پس از رسیدن به کمپ بود که متوجه شدند پاهای آنسولد دچار سرمازدگی شده است. بری بیشاپ و لوت جرستاد نیز دچار سرمازدگی شده بودند و در نهایت بیشاپ و آنسولد انگشتان پایشان را از دست دادند.
هورنبین درباره این اتفاق شب هنگام در کتابش- اورست، مسیر غربی – اینگونه شرح می دهد:
شبی به شدت تهی و خالی از همه چیز بود. گویی شبه سیاه کوه لوتسه در آنجا به کمین نشسته باشد. و انگار ما در حال غرق شدن در آن سایه بودیم. ما در یک شکاف بی انتها در هوایی سرد به پایین می رفتیم و کاری جز لرزیدن و انتظار برای طلوع خورشید از دستمان برنمی آمد.
هورنبین نام دهلیزی شیب دار است که که تام هورنبین و آنسولد در بالاترین قسمت دیواره شمالی از آن صعود کردند. جان کراکوئر در کتاب خود با عنوان “در هوای رقیق می نویسد: صعود هورنبین و آنسولد به شایستگی به عنوان یکی از شاهکارهای بزرگ تاریخ کوهنوردی مورد ستاش قرار گرفت و همچنان هم این ستودن ادامه دارد.
تام هورنبین در سال ۲۰۰۲ و درسن ۷۲ سالگی همچنان به عنوان استاد بیهوشی و به عنوان کوهنورد فعال بود. او در سال ۲۰۰۶ به استس پارک کلرادو نقل مکان کرد و با همسرش کتی مایکسل هورنبین، یک پزشک فعال و رمان نویس زندگی می گذراند. آنها حتی در دوران پیری نیز به طور منظم به کوه های کلرادو صعود می کردند.
تام در ۶ می ۲۰۲۳ در سن ۹۲ سالگی در گذشت.
