پایگاه خبری بام | پس از سه دهه از فروپاشی شوروی، جهان هنوز نظم تثبیتشدهای را تجربه نکرده است. رقابت ساختاری میان غرب و شرق در حال بازترسیم خطوط جدیدی است که در آن، اوراسیا به کانون تصمیمسازیهای آینده بدل شده است. جایگاه ایران در این جغرافیا منحصر به فرد است؛ کشوری که همزمان بر شاهراه انرژی جهان ایستاده و مسیرهای ترانزیتیاش مانند شریانهای حیاتی اقتصاد جهانی عمل میکنند.
ایران در پیمان شانگهای نه یک عضو منفعل، بلکه یک پیونددهنده است. همان نقشی که سالها پیش کارشناسان از آن بهعنوان نخ و سوزن یاد میکردند؛ عنصر اتصالدهندهای که بدون آن، بافت قدرتهای بزرگ شرقی ناقص میماند. اکنون در قالب شانگهای، این نقش بازتعریف شده و ایران میتواند شبکهای از همکاریهای اقتصادی، امنیتی و فناورانه را در محور شرق فعال کند.
مزیت ایران تنها به ژئوگرافی محدود نمیشود؛ حضور در مرکز انرژی جهان به این معناست که امنیت هر پیمان منطقهای، به میزان زیادی وابسته به تهران است. به بیان دیگر، ایران میتواند هم بیمهگر آینده شانگهای باشد و هم تضمینکننده موازنه قدرت در برابر غرب. این ظرفیت، نقطهای است که سایر اعضای پیمان نیز به روشنی آن را درک کردهاند.
با وجود اینکه ایران در تاریخ معاصر بارها ثابت کرده توانایی عبور مستقل از بحرانها را دارد، واقعیت این است که همکاریهای برد – برد در چارچوب پیمانهای شرقی، مسیر دستیابی به توسعه و ثبات را تسریع میکند. تهران – شانگهای تنها یک خط ارتباطی نیست؛ بلکه بلیط دوسرهای است که ایران و شرق را همزمان وارد مدار جدیدی از تعامل میکند و جهان را یک گام به سمت نظمی شرقیتر نزدیکتر میسازد.
