همواره این اندیشه که چرا کوه‌نوردان بزرگ چنین آرام و شاید کمی گوشه گیر هستند، برایم جای سؤال بوده.
سادگی، تواضع و افتادگی همراه با متانت و رفتار مهربانانه از خصایل اخلاقی والای این بزرگ مردان است.
بعدها که بر تجربه ات افزوده می‌گردد، وقتی به یک جمع کوه‌نورد وارد می شوی لازم نیست کوه‌نوردان واقعی و بزرگ را از تیپ و عینک آفتابی و لباس های مارک دار و یا از صدایشان که بوی غرور می دهد، بشناسی..
کافی است، نگاه آرام، لبخند مهربان و چهره های با وقار را جستجو کنی..
افراد تازه کار عموماً در همان برخورد اول خود را نشان می دهند..
سر رشته کلام را که می گیرند، از قللی که فتح کرده اند، کلاس‌ها و حرفهای بزرگ دم میزنند.
کوه‌نوردان بزرگ اصلا و ابدآ چنین نیستند، یعنی نیازی به تعریف و تمجید و خودستایی را ندارند.
آنها شخصیت و وجود واقعی شان را در کوه نشان داده، توصیف نموده و امتحان پس داده اند.
همنوردان من!
نمایشی نباشید، فروتن وخاکی، مثل کوه‌ها و روان مانند رودخانه ها و زلال همانند چشمه سار کوهستان باشید.
والا اوج نخواهید، گرفت!
بزرگ بیندیشید، بزرگی به اعمال و رفتار و مرام کوه‌نوردی ماست.
همیشه بزرگ باشید،
کوه‌نوردی بزرگتر….
با مرام بزرگ کوه‌نوردی….
اخلاق نیکو، سخت کوشی و صلابت بالهای شماست.
بدون این بالها، هیچوقت در آسمان کوه‌نوردی اوج نخواهید گرفت!
یادتان باشد، هیچکس آدم‌هایی را که مغرورند، فخر می فروشند و دیگران را از بالا نگاه می کنند را دوست ندارد.
دوست داشتنی باشید!
تا مهرتان در قلب های دیگر همنوردان جاری شود.
