هميشه منتظر آينده هستيم. هميشه گمان ميكنيم كه فردا اتفاقي خواهد افتاد. اگر امروز كاري را به انجام نرساندهايم، فردا جبران ميكنيم. اما اين فردا كي از راه ميرسد؟ فرداهاي بسياري را پشت سر گذاشتهايم. تاكنون چه آموختهايم؟ چگونه زيستهايم؟ آيا به چيزي عشق ورزيدهايم؟جاده زمان را طي ميكنيم. آيا توشه ورزشيمان ميتوانست پربارتر از اين باشد؟ مشكل بسياري از ما اين است كه امروز را فراموش كردهايم. امروز يكي از همان فرداهاست كه اگر به آن نپردازيم از دست ميرود. كافي است كار را از جائي شروع كنيم. از نقطهاي، از زماني، هرچه زودتر، همين حالا. آغاز راه آسان نيست؛ لحظهاي فرا ميرسد كه خستگي را روي شانههاي خويش احساس كنيم. اما چه خستگي خوشايندي. كارآزموده ميشويم و توانائي را در وجود خود درمييابيم و خود را ميشناسيم و آن روز حتي ميتوانيم به قلههاي رفيع دست يابيم؛ قلههاي انسانيت. كوهنوردي بهانهاي است تا در كنار هم باشيم.
انسان براي پيشبرد هر كاري نياز به اتاق فكر دارد. چگونه شروع كنيم؟ از كجا شروع كنيم؟ چرا شروع كنيم؟ آيا دير نشده؟ آيا شرايط براي شروع كار محيا است؟ و دهها اما و اگر كه شايد بر آمادگي ذهني تاثيرگذار باشند. متاسفانه برخي با بيان موانع و مشكلات كاري و دغدغههاي رايج زندگي روزانه از پذيرش و انجام فعاليتهاي ورزشي امتناع ميورزند. یاس و ناامیدی یکی از آفات ذهنی بشر است که باید از آن دوری جست؛ لذا تجربه نشان داده فعاليتهاي ورزشي در طول زندگي و در هر شرايطي براي انسان مفيد و سازگار ميباشد. در جوامع صنعتي كنوني به دليل ساختار و روابط پراضطراب جامعه و محيط كار، اغلب قشرهاي جامعه همواره در معرض فرسودگي اندامها و عوامل استرسزا بوده و از طرفي سستي و تنبلي هم از ديگر آفتهاي رايج جامعه و محيط كار ميباشد. از طرفي آندسته از مردمی كه در گذار به سنين ميانسالي بوده، لازم است با مشاركت در فعاليتهاي ورزشي روزانه در حفظ سلامتي و ايجاد نشاط و شادابي از اين فرصتها استفاده بهينه نمايند. درخصوص مشاركت و پيشبرد فعاليتهاي ورزشي بايد به ورزش كوهپيمائي و مزيتهاي آن توجه بيشتري نمود لذا حمایت و نگاه مديران و مسئولين در کارخانجات و واحدهای اقتصادی و نیز گارگاهای خصوصی نسبت به توسعه و حمايت از رشتههاي ورزشي, بخصوص كوهپيمايي عمومي بايد جديتر و نسبت به توسعه آن توجه بيشتري گردد.
ابراهیم فرجیپور
اسفند ١٣۹۹