دیابت و نقش ورزش در کنترل آن

دیابت ملیتوس شایعترین مشکل متابولیکی میباشد. تخمین زده میشود شیوع آن در سراسر جهان تا سال۲۰۵۰ به ۲۱% برسد. در ایران درصد شیوع دیابت نیز حدود ۱۴% تخمین زده میشود. دیابت به نوع Ι و ΙΙ تقسیم بندی میشود، دیابت نوع Ι به علت کمبود ترشح انسولین است و دیابت نوع ΙΙ از مقاومت به انسولین و عدم ترشح جبرانی انسولین ایجاد میشود.
هدف درمان در دیابت، تنظیم متابولیسم گلوکز، چربی و نیز تنظیم فشارخون به منظور جلوگیری و یا به تأخیر انداختن عوارض مزمن دیابت است.
رژیم غذایی، دارو و فعالیت بدنی سه روش اصلی درمان دیابت میباشد. فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و ترکیب هر دو در کنترل دیابت و عوارض جانبی خطرناک آن مفید است.
یک جلسه تمرین هوازی حساسیت به انسولین را به مدت ۲۴_۷۲ ساعت افزایش میدهد. تأثیر مثبت فعالیت ورزشی به کاهش وزن، افزایش Glut4 عضله، افزایش جریان خون، کاهش تولید گلوکز کبدی و طبیعی شدن چربی خون مرتبط میباشد.
تمرین مقاومتی درازمدت، تحمل گلوکز و حساسیت انسولینی را بهبود میبخشد و با افزایش توده عضله اسکلتی ذخیره گلوکز آن را افزایش میدهد. تجویز ورزش برای بیماران دیابتی باید با توجه به وجود عوارض بیماری، سطح ناتوانی و محدودیتهای ارتوپدی باشد.
برگرفته از مقاله مروری سال ۲۰۱۶ دانشگاه علوم‌پزشکی