قطعا شما نیز با من موافقید که هر فرایندی و هر پدیده ای “سیانور”ی دارد. یعنی عاملی که موجب نابودی کل و یا قسمتی از “خودش” می شود. به طور مثال “استبداد” سیانور حکومت داری است. “سرعت زیاد” سیانور رانندگی است.
“کمبود محبت” سیانور تربیت است.
“رندی” سیانور رفاقت است.
و بسیاری از همین مصادیق. جالب اینجاست که سیانور هر چیزی زاده فرایند درونی خودش بوده و بر اساس رویکرد ما در برخورد با پدیده ها و روندهای پیرامون، سیانور ترشح میشود و ما ناخواسته سر می کشیم.
مدتهاست که در مورد سیانور کوهنوردی دقیق شده ام. صعودهای خودم و اطرافیام را خوب بررسی کرده ام تا این “سیانور” لعنتی را پیدا کنم. البته که مدتی است پیدا کرده بودم ولی میخواستم خیالم راحت شود. و شد.
“نا شکیبایی”
بله. سیانور کشنده در کوهنوردی ناشکیبایی است. همان عجله. همان سرعت. همان جو گیری. همان تصمیم های کورکورانه.
هر کسی نا شکیبا بود سیانور را سر کشید.
مرد. فوت کرد.
فقط گفته باشم سیانور در کوهنوردی بد عمل میکند. به اون آرومی که ما از سیانور انتظار داریم نیست.
شکیبا باش همنورد.
کوه آهوی رمیده نیست.
کوه باران تنک عصرگاهان بهار نیست.
کوه نسیم دلچسب و گذرای دشت نیست.
کوهها از ثابت ترین پدیده های گیتی اند.
ابوالفضل زمانی
برداشت از کانال آبالاکف
