به گزارش خبرنگار بام نیوز، سیمون مورو برای اکتشاف و کاوش هیجان خاصی دارد، هیجانی که او را از خانه اش و محل فعالیت هایش در دولومیت های ایتالیا به مکان های بلند دنیا کشانده است. او برای تمام فعالیت هایش بر روی سنگ و یخ و ترکیبی از آن ها و در ارتفاعات به عنوان یک کوهنورد در دنیا شناخته شده است. تلاش او، انرژی بی پایانش، فروتنی اش و شادی و عشق او در زندگی الهام بخش همه کوهنوردان است.
سیمون مورو از سیزده سالگی کوهنوردی را شروع کرد. او درجات باورنکردنی را روی سنگ و یخ و میکس کار می کرد. اما چیزی که باعث شد سیمون شناخته تر شود کار کردن او به عنوان یک کوهنورد اکسپدیشنی است. اولین اکسپدیشن او ماورای خاک اروپا و بلندترین کوه دنیا، اورست (۸۸۴۸ متر) بود. در این اکسپدیشن او موفق به صعود قله نشد اما این برنامه دنیای جدیدی را برای او آشکار ساخت. او از آن زمان تا به حال در ۱۹ سال اخیر در مجموع ۴۶ اکسپدیشن را داشته است. در هیمالیا، تیان شان، پامیر، آند، پاتاگونیا و قطب جنوب.
کارهای مهم او افسانه ای هستند. در فوریه ۲۰۰۹ اولین صعود زمستانه ماکالو (۸۴۶۳ متر) را به همراه دوست خودش”دنیس اوروبکو” به سبک آلپی (سریع و سبک) و بدون اکسیژن و شرپای ارتفاع به ثبت رساند. آن ها بعد از ۳۰ سال از اولین تلاش زمستانی بر روی این کوه در سال ۱۹۸۰ به این رویا خاتمه دادند. دو سال پیش وی به همراه دنیس و Cory Richards صعود افسانه ای دیگری را تکرار کردند، اولین صعود زمستانی یک کوه ۸۰۰۰ متری در کاراکورام یعنی گاشربروم ۲ (۸۰۳۵ متر).
سیمون مورو کوهنوردی ایتالیایی
او با داشتن ۱۱ اکسپدیشن زمستانی فردی کهنه کار است، این اکسپدیشن ها شامل: دو تلاش بر روی برودپیک (۸۰۴۷ متر) در زمستان های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ نیز هست. در ژانویه ۲۰۰۵ او اولین کوهنورد غیرلهستانی شد که توانسته بود یک صعود زمستانی موفق بر روی یک کوه ۸۰۰۰ متری داشته باشد. دست یافتن بر قله شیشاپانگما (۸۰۲۷ متر) به همراه هم تیمی لهستانی خودش پیتر موراسکی. او اولین صعود زمستانه چهاردهمین قله بلند دنیا را به ثبت رساند.
از زمان اولین اکسپدیشن اش او دوباره به اورست بازگشت. در ۲۰۰۶ اولین تراورس انفرادی جنوبی-شمالی را داشت. یکی از رویاهای باقیمانده اش برگشت برای تراورس اورست-لوتسه از طریق گردنه مابین دو قله است. اولین تلاش او (برای این برنامه) در بهار ۲۰۰۱ با نجات موفق یک کوهنورد جوان بریتانیایی در لوتسه، خاتمه یافت. این نمونه ای از روح همبستگی اوست که در جای جای زندگی او یافت می شود. او برای این کارش هدایای زیادی دریافت کرد از جمله هدیه Fair Play یونسکو.
سیمون دو کتاب منتشر کرد: Cometa Sull Annapurna که داستان اکسپدیشن زمستانی ۱۹۹۷ بر روی آناپورنا را روایت می کند، هنگامی که دوستش آناتولی بوکریف می میرد. در کتاب «۸۰۰۰m to Live For» او تمام مسیرهای موجود بر روی ۱۴ قله ۸۰۰۰ متری را توصیف می کند و تجارب خود را به همراه عکس ها و کلماتی که نشانگر زندگی در این ارتفاعات است، بیان می کند. یکی دیگر از کارهای بزرگ اخیر وی اولین خلبان هلیکوپتر از جامعه اروپایی که شایسته این مقام است و اجازه پرواز و کار در نپال را دارد، می باشد.
او همیشه سعی بر این دارد تا خود را سلامت و شاداب نگه دارد برای جستجو و نجات دیگران، برای سیمون: “کوهنوردی نه تنها راهی است برای شناخت توانایی ها و ضعف هایش بلکه راهیست برای شناخت مردم دنیا، فرهنگ ها و مشکلات آن ها”.
سیمون مورو در مصاحبه‌ای چنین می‌گوید: «من از ۱۰۰ متری قله برودپیک در زمستان در هوای خوب برگشتم. چرا؟ چون ساعت ۴ عصر بود و در زمستان ساعت ۵ هوا تاریک می شد! من می توانستم به قله برسم. و مطمئن بودم با رسیدن به آن وارد تاریخ می شوم. اما برای من مهم این بود که آیا خود من جایی در آن تاریخ دارم و آیا زنده می مانم که از آن لذت ببرم! بنابراین برگشتم و با عقلم صعود کردم و نه با قلبم.»
سیمون مورو در هیمالیا
تولد: ۲۷ اکتبر ۱۹۶۷
محل زندگی: ایتالیا، Bergamo
هدف مورد علاقه: اکسپدیشن های زمستانی
کوه مورد علاقه: همه
غذای مورد علاقه: هر چیزی که همسرم بپزد
چگونگی به آرامش رسیدن: دویدن در جنگل، رانندگی در شب، رفتن به اکسپدیشن های زمستانی
لحظات پر افتخار: تولد دختر و پسرم، ایستادن بر روی قله های شیشاپانگما و ماکالو
لحظه مورد علاقه در تاریخ: ایستادن مسنر بر روی قله اورست به تنهایی و بدون اکسیژن در سال ۱۹۸۰
حماسه اخیر: اولین صعود زمستانه گاشربروم ۲ (۸۰۳۵ متر)
بدترین لحظه: تراژدی آناپورنا ۱۹۹۷
چیزی را که مردم باید در مورد من بدانند: من همیشه شاد و خوش خلق هستم و همچنین به ۵ زبان متفاوت صحبت می کنم.
چیزی که من همیشه آماده و دم دست دارم: کفش های دو، هدلایت و mp3 پلیر
فلسفه: رویاهایت را متوقف نکن و تلاش کن برای آنچه که فکر می کنی نشدنی است
چه چیزی الهام دهنده توست؟: حس کنجکاوی برای کشف کوه های ناشناخته و صعود نشده
چند کلمه برای زندگی: تواضع و شادمانی
سیمون مورو علاقه زیادی به دویدن در کوهستان و جنگل دارد
فعالیت های مهم
- ۱۹۹۴ – صعود سرعتی لوتسه (۸۵۱۶ متر) در ۱۷ ساعت
- ۲۰۰۲ – صعود سرعتی چوآیو، در ۱۱ ساعت
- ۲۰۰۴ – گشایش یک مسیر جدید ۲۱۰۰ متری در نانگاپاربات
- ۲۰۰۴ – صعود سرعتی برودپیک (۸۰۴۷ متر) در ۲۹ ساعت
- ۲۰۰۴ – اولین صعود جبهه شمالی بارونتسه (۷۰۶۶ متر)
- ۲۰۰۴ – صعود سرعتی آلبروس (۵۶۴۲ متر) در ۳ ساعت و ۴۰ دقیقه
- ۲۰۰۵ – صعود زمستانه شیشاپانگما (۸۰۲۹ متر)
- ۲۰۱۰ – گرفتن پروانه خلبانی هلیکوپتر و مجوز کار کردن در نپال
- ۲۰۱۱ – اولین صعود زمستانه گاشربروم ۲ (۸۰۳۵ متر)
- ۲۰۰۸ – اولین صعود به سبک آلپی Beak Brakai Chhok با ارتفاع ۶۹۴۰ متر
- ۲۰۰۹ – اولین صعود زمستانی ماکالو
- چهار بار صعود قله اورست در سال های ۲۰۰۰ ، ۲۰۰۲ ، ۲۰۰۶ و ۲۰۱۰
- اولین صعود زمستانه Marble Wall 6400 متر در تیان شان
- صعود به قله شیشاپانگما و فرود با اسکی از ۷۲۰۰ متر
- اولین تراورس جنوبی-شمالی اورست
- صعود سرعتی زمستانی آکوناگوا (۶۹۶۲ متر)
- صعود سرعتی زمستانی Cerro Mirador (6047 متر)
- صعود سرعتی Fitz Roy (3441 متر)، مسیر ‘Supercanalata’، صعود و فرود در ۲۴ ساعت
- صعود قله های لنین (۷۱۳۴ متر)، کمونیزم (۷۴۹۵ متر)، کورژنفسکایا (۷۱۰۵ متر) و خانتانگری (۷۰۱۰ متر) در ۳۷ روز
- شرکت در ۴۶ اکسپدیشن در ۱۸ سال اخیر که ۱۱ تای آن در فصل زمستان بوده است.
سیمون مورو در کمپ خود در یکی از صعودهای زمستانی اش
جوایز
- جایزه Piolet D’Or آسیا در سال ۲۰۰۹ و ۲۰۱۱ برای صعودهای زمستانی ماکالو و گاشربروم ۲
- جایزه Premio Paolo Consiglio (جایزه کوهنوردی آلپاین کلوپ ایتالیا) در سال ۲۰۰۵ و ۲۰۰۹ و جایزه Premio Dalla Longa در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹
- جایزه Eiger 2009
- جایزه Karl Unterkircher 2009
- محقق اروپایی سال ۲۰۰۹ – استکهلم
- جایزه قهرمانی روسیه در کوهنوردی ۲۰۰۴
- مدال طلا برای رتبه کشوری ایتالیا در ۲۰۰۳
- هدیه یادبود David A. Sowles از سوی آلپاین کلوپ آمریکا
برای مشاهده وب سایت شخصی سیمون مورو به آدرس (www.simonemoro.com) رفته یا بر روی این لینک کلیک کنید.
سیمون مورو بر فراز قله گاشربروم ۲ در زمستان ۲۰۱۱
نگاه سیمونه مورو به حادثه برودپیک در زمستان ۲۰۰۸
“انسان می خواهد جایی باشد که افکارش او را به آنجا می برند. بر روی ماه، مریخ، ونوس، در اقیانوس ها، غارها، اعماق دریا، صحراها و کوه ها. صعودهای زمستانی نیز دقیقا به همین گونه است. تمایل به بودن و رفتن به جایی که هنوز هیچ انسانی موفق به آن نشده است، و به همین دلیل است که روزی برای صعود نانگاپاربات و K2 در زمستان تلاش صورت خواهد گرفت و صعود خواهند شد. این یک خواسته درونی نیست که نشات گرفته از بازخورد سهولت، سودمندی و میزان خطر باشد. کسی نمی خواهد و باور ندارد که دنیا با صعود زمستانی می تواند تغییر کند. درست همانند آنهایی که در ابتدا فکر نمی کردند اما در حقیقت دنیا رو تغییر دادند.”
سخنان بالا برگرفته از آخرین بند متن بلندی ست که سیمون مورو، کوهنورد نامی ایتالیا، درباره حادثه اخیری که برای تیم لهستان در برودپیک پیش آمد، بیان کرده است. او در ابتدای سخنان خود درباره افکاری که آنها را درباره حادثه اخیر به زبان می آورد، می گوید: “متاسفانه علت بروز این افکار بخاطر تراژدی کوهنوردی است که باعث می شود سعی کنم صعودهای زمستانی در مرتفع ترین قلل جهان را درک کرده و توضیح دهم. ما عادت داریم که همیشه صعودها رو از لحاظ سبک و سیاق آنها ارزیابی کنیم. در حالی که فعالیتی که صرفا فراتر از یک ورزش هست را از جنبه فیزیکی و تکنیکی مورد ملاحضه قرار می دهیم.”
مورو با اشاره به گذشت یک سوم قرن از اولین صعود زمستانی اورست به عنوان اولین هشت هزار متری که به دست لهستانی ها اتفاق افتاد، از عادت لهستانی ها به عنوان بازیگر نقش اول در اولین صعودهای زمستانی می گوید و با اینکه مرتفع ترین نقطه لهستان ۲۶۰۰ متر ارتفاع دارد، موفقیت آن ها را مورد ستایش قرار می دهد.
منابع: The North Face و وبلاگ زندگی در کوهستان
