من چکاد، بلندی هستم بر ستیغ اوج، برون آمده از ژرفای عمیق زمین، مسافری کوچک از سفری طولانی و آتشین به نام ماگما، تندیس وجودم نقش آفرینی از چکامه باد .
جا مانده ای از جغرافیایی ماندگار،
از مرز تنهایی، بر فراز این قله به طلوع خورشید هر بامدادان به انتظارنشسته ام و به غروب هر دم به بدرقه سرخ فام آن تا پس کوهها و دشتهای دور به نظاره ایستاده ام .
به باران،
به طراوت می نشینم،
به برف،
به صلابت،
باد جاری همیشه تنهایم .
و ستارگان مونس بیداری شبانه ام .
اینجا ایران،
اینجا همدان،
اینجا آخرین خط الرس از قلل الوند و اینجا قله زیبا و سرکش کلاه قاضی است .
می شود در این دور دست ها هم بوی عشق، عطر مهربانی و یاد عاشقانی را که نشانه، اثر، حرکت، قدمت و تداوم عشق سنگنوردی خویش را به یادگار نهاده اند، به همراه شکوه قله دید .
و باز هم می شود در این ستیغ هم آوا با نغمه چکاوک های کوهستان آوای صدای ضربات چکش مردان عاشق سنگ و کوهستان را بر تارک بلندترین تندیس سنگی این قله را با تمام وجود حس کرد .
باد از میان بوته زارهای آویشن های کوهی و گون های خفته در این اوج بی امان می پیچد، می رقصد و می تابد، به کسب رخصت از کوهمردان عرصه کوه و کوهنوردی جناب عیوضی، برق لشگری و سایر همنوردان تیم آماده صعود میشوم، رسن وصل عشق خویش را به حمایت همنورد سر فرازم جناب اکبر چلوئیان سپرده برای رسیدن به تندیس ستیغ قله حمایت میانی را بر روی اولین رول نصب شده بر تارک تندیس که قدمتی سی ساله را همراه دارد، می اندازم .
به آرامی طناب خود را به کارابین آخرین رل کوبیده شده می اندازم و با خضوع سر تعظیم بر آستان آن ستیغ می ستایم و احترام می نهم بر دستان آن مردان عاشق که برگ زرینی از تاریخ کوهنوردی آن دیار را در آن زمان به یادگار نهاده اند و تکیه بر باد برمی خیزم تا درود بفرستم بر روح بلند کوهمردان فقیدی چون استاد اسماعیل زاده، خلیل عبد نکویی و سایر زنده یادانی که هزگز نام و نشان شان از یادها و خاطرات کوهنوردی این مرز بوم به فراموش نخواهد سپرد .
دوم تیرماه ۹۲
