قوانین اولیه برای زندگی در کوه

زندگی در کوه تابع قوانین وادابی است که در منزل وجامعه به ان پای بند هستیم اما به محض خارج شدن از منزل و ورود به محیط کوهستان وطبیعت با این تصور که شهرما خانه مانیست همه عادات و قوائد ی که در منزل به ان خو گرفته وتعهد به عمل داشتیم براحتی از خاطرمان رفته ویا کم رنگ می شود ومدتی را که در محیط وفضای طبعیت سپری میکنیم به خیال خود حیاط خلوت ما بوده وبرای ساعاتی قصد راحتی وبی قید بند از قانون ما را خوشحال کرده وبه نوعی از حقوق خود میدانیم که راحت وازاد باشیم وتمام محدودیت های که با میل ورغبت در منزل به ان با جان ودل عمل می کردیم در طبیعت وکوهستان مقید نبوده وقصد بر این است که از لحظات بدست امده برای ارضای خاطر خود را مکلف به عمل ان نکنیم ومدت کوتاه در کوهستان را خوش باشیم ونسبت به بهداشت فردی مقید نباشیم اما این عدم مسولیت وعدم پای بندی به حقوق جانوران در کوه وهمچنین حقوق وقوانین تا چه حد مقبولیت انسانی وعرفی دارد وانسان تا چه حدی خود را مالک بلا منازع تاریخ ومحیط پیرامون میداند جای سوال است اگر رعایت موازین و هنجارهای قراردادی که همگان خودرا مکلف ومتعهد به اجرای ان میدانیم سخت ودشوار است پس چگونه سال های سال در منزل بی کم وکاست به ان عمل کرده اما در کوه فردی سست عنصر و بی ملاحظه می شویم ایا پاسخی قانع کننده برای تسلی وجدان وحفظ حرمت انسانی برای توجیه عمل خود داریم