هیمالچولی، ۷۰۰۰ متری های فراموش شده

هیمالچولی

هیمالچولی یا هیمال چولی هجدهمین کوه مرتفع جهان است. این قله در جنوب ماناسلو قرار دارد و دارای سه قله به نام های هیمالچولی شرقی یا اصلی به ارتفاع ۷۸۹۳، هیمالچولی غربی به ارتفاع ۷۵۴۰ متر و هیمال چولی شمالی به ارتفاع ۷۳۷۱ متر می باشد.

برجستگی این قله ۱۶۳۳ متر است، اگرچه یک طرف آن ۷۰۰۰ متر به صورت عمودی بر روی رودخانه مارسیانگدی بالا می رود. این کوه، قله ای بزرگ و شیب دار است که اسم آن نیز این موضوع را گواهی می دهد. هیمالچولی در لغت به معنای “قله ای از برف تیز” می باشد. این کوه صعودهای اندکی به خود دیده است.

با وجود این، تاریخچه صعود هیمالچولی به دلیل دشواری مسیرهای آن برجسته است.

بیل تیلمن و جیمی رابرتز در سال ۱۹۵۰ کوه را از جنوب غربی بررسی کردند و سایر کوهنوردان در طول دهه ۱۹۵۰ منطقه را مورد اکتشاف قرار دادند.

اولین تلاش

اولین تلاش بر روی هیمالچولی توسط دو کوهنورد جوان بریتانیایی در سال ۱۹۵۳ انجام شد. هربرت مدوک و هری هیلتون در اوایل ماه مه ۱۹۵۳ از هند به کاتماندو رسیدند. هدف اصلی آنها نزدیک شدن به هیمالچولی از طریق بوری گانداکی و چولینگ خولا بود. سپس یک مسیر احتمالی به قله را جستجو می کردند و در صورت امکان از آن صعود می کردند. پس از تلاش، آنها قصد داشتند به پایین چولینگ خولا و بوری گانداکی برگردند، سپس به سمت شرق به دریاچه مقدس در گوساینکوند، قبل از رسیدن به کاتماندو از طریق رودخانه تریسولی، سفر کنند.

با این حال، برنامه های آنها بلافاصله به مشکل خورد. هیلتون قبل از ترک کاتماندو مریض شد، بنابراین با دو باربر ماند. مدوک و سه باربر دیگر اکسپدیشن را آغاز کردند و هیلتون قصد داشت بعداً به آنها بپیوندد.

نهایتا تا ۵۸۰۰ متری

در ۳ ژوئن، مدوک و باربران به چولینگ خولا رسیدند. از آنجا خط الراس شرقی هیمالچولی را هدف قرار دادند. مدوک و پورتر گارومف قبل از اینکه مجبور به عقب نشینی شوند به دلیل کمبود نیروی انسانی و تجهیزات کوهنوردی، به ارتفاع ۵۷۹۱ متری صعود کردند (این ارتفاع بالاتر از رقم ذکر شده در پایگاه داده هیمالیا است، اما طبق گزارش هیلتون درست است).

اندکی بعد، بادهای موسمی از راه رسید و رودخانه ها طغیان کردند. آنها با کمبود پول و منابع، بقیه برنامه های خود را لغو کردند و تصمیم گرفتند از طریق رودخانه تریسولی برگردند.

بین ۱۹ و ۲۰ ژوئن، مدوک و سه باربر از یک گذرگاه ۳۴۵۶ متری عبور کردند و در جایی قبل از خادینگ اردو زدند. این آخرین اطلاعات ثبت شده در مورد مدوک است. آنچه بعدا اتفاق افتاد همچنان یک راز باقی مانده است.

به گفته باربران، و برخلاف توصیه آنها، مدوک می خواست از طریق یک رودخانه وحشی شنا کند. مدوک متعاقبا ناپدید شد. طبق این نسخه، باربرها به مدت یک هفته به دنبال مدوک گشتند اما نتوانستند او را پیدا کنند و به کاتماندو بازگشتند.

نظریه هیلتون

به گفته هیلتون، مدوک ممکن است پس از برخورد با اردوگاه چریک های آموزش دیده توسط سیا کشته شده باشد.[هیلتون] ادعا کرد که اسناد مربوط به ناپدید شدن مدوک مفقود شده است.

به گفته هیلتون، مدوک ممکن است با برخی از افراد قبیله و تبتی از منطقه مرزی که توسط آمریکایی ها آموزش می دیدند برخورد کرده باشد.

تلاش بی فرجام ۱۹۵۵

در بهار سال ۱۹۵۵، یک تیم بریتانیایی از کنیا تلاش کرد از سمت جنوب غربی هیمالچولی را صعود کند. تیم شش نفره، تحت رهبری مشترک جی.دبلیو هاوارد و آرتور فیرمین را آنگ نیما شرپا و سه باربر دیگر همراهی می کردند.

در ۵ می، این تیم در ۴۸۷۵ متری به کمپ اصلی رسید. اما آنها از نظر آب و هوا خوش شانس نبودند و با باربرها نیز مشکل داشتند. در نتیجه، آنها فقط توانستند یک صعود شناسایی مختصر تا ارتفاع ۶۱۰۰ متری داشته باشند. در طی این صعود، فیرمین به شکاف افتاد و استخوان رانش شکست. فیرمین قبل از رسیدن به بیمارستان در پوخارا جان باخت.

تلاش ژاپنی ها

سه سال بعد، در پاییز ۱۹۵۸، یک تیم ژاپنی از جبهه شمال شرقی به نزدیک شد. این تیم متشکل از ایچیرو کانساکا، شوجیرو ایشیزاکا، گیالتسن نوربو، لاکپا تنزینگ شرپا و پاسانگ تمبا شرپا بود. آنها قبل از بازگشت به یک شیب تند در ارتفاع ۶۲۵۰ متری رسیدند.

وقتی کوهنوردان ژاپنی به ایده ای دست پیدا می کنند، بسیار پیگیر خواهند بود. جونجیرو موراکی، کوهنورد ژاپنی در مجله آمریکایی آلپاین نوشت: «هر کوهنورد ژاپنی که به هیمالایای نپال رفته است، قله شیب دار و برجسته [هیمالچولی] را می شناسد و آنرا تحسین می کند.

باشگاه آلپاین ژاپن با الهام از موفقیت یک تیم ژاپنی در ماناسلو در سال ۱۹۵۶ (اولین صعود قله و صعود به قله واقعی)، یک تیم هشت نفره را در بهار ۱۹۵۹ به هیمالچولی فرستاد.

تیم می خواست تحت رهبری جونجیرو موراکی، خط الراس شمال شرقی را امتحان کند.

تیم موراکی شروع به صعود کرد اما سپس متوجه شد که لازم است از شانه رامی پیک یک دیواره یخی ۳۰۰ متری را فرود برود تا به بالای حوزه برفی یخچال چولینگ خولا برسد و از آنجا بتواند به هرم قله هیمالچولی دست یابد.

موراکی می‌گوید: «هنگامی که می‌خواستیم مسیر پایین این دیواره یخی را باز کنیم، متوجه شدیم که نیما تنزینگ شرپا خسته به نظر می‌رسد، بنابراین او را به همراه یکی از اعضای تیم و یک شرپا برای استراحت به کمپ ۲ (در ارتفاع ۵۷۹۰ متری) فرستادیم.

اما در هنگام فرود اضطراری حال نیما تنزینگ بدتر شد. او در کمپ ۲ بر اثر هموپتیزی در غروب ۴ مه علیرغم دسترسی به کپسول اکسیژن درگذشت. روز بعد، کوهنوردان او را در شکافی نزدیک کمپ ۲ دفن کردند.

تیم با وجود این حادثه به کار خود ادامه می دهد. آنان در مسیر صعود با آب و هوای بد، طوفان برف و یک دیواره یخی شیب دار ۶۰ درجه و ۱۰۰۰ متری مبارزه کردند. اما نهایتا تمام شدن سوخت و فرسودگی باعث عقب نشینی آنان از ارتفاع ۷۴۰۰ متری گردید.

اولین صعود

یک تیم ژاپنی در سال ۱۹۵۹ در یک سفر اکتشافی به دائولاگیری ۲، هیمالچولی را از سمت غرب بررسی کردند. آنها توانستند مسیری قابل صعود شناسایی کنند.

در بهار سال ۱۹۶۰، تیم اعزامی هیمالیا دانشگاه کیو، بر اساس این اطلاعات جدید، سمت جنوب غربی را برای تلاش خود انتخاب کردند.

در ۱۹ آوریل، تیم جیرو یامادا، کمپ اصلی را در ارتفاع ۴۲۰۰ متری، بر روی برجستگی بزرگی که از یک خط الراس داسی ایجاد شده بود، برقرار کرد.

در ۱ می، آنها کمپ ۲ را در ارتفاع ۵۷۶۰ متری ایجاد کردند. دو روز بعد، در حالی که تیم بین کمپ ۱ و کمپ ۲ تقسیم شده بود، بهمنی از یخچال فوقانی به کمپ ۱ برخورد کرد. پورتر کازی درگذشت و در شکافی بالای کمپ به دفن گردید. یک باربر دیگربه نام پاسنگ سونوم، باید روی یک برانکارد بداهه ساخته شده از یک نردبان به کمپ اصلی منتقل می شد. او به بیمارستانی در پوخارا فرستادند.

این تیم به صعود خود ادامه داد و در ۲۳ می، کمپ ۶ را در ارتفاع ۷۳۰۰ متری بر روی ستون برفی گسترده بین قله اصلی و قله غربی برقرار کرد.

کوهنوردان دچار سردردهای ارتفاع شدند و از سیلندرهای اکسیژن با دبی ۱ لیتر خود در دقیقه استفاده کردند. هیساشی تانابه و ماساهیرو هارادا جریان اکسیژن خود را به ۲ لیتر در دقیقه افزایش دادند و متعاقباً به مدت ۶ ساعت بدون توقف صعود کردند. آنها به دیواره صخره ای در زیر قله رسیدند.

بعد از این دیواره صخره ای نسبتاً آسان، یک دیواره یخی بسیار شیب دار به آنها خوشامد گفت. این دو نفر با تراورس به سمت چپ حرکت کردند. پس از دو ساعت سخت دیگر، در نهایت به خط الراس بلند و افقی برفی رسیدند که قله هیمالچولی را تشکیل می دهد.

آنان توانستند در ساعت ۱۳:۱۰ دقیقه ۲۴ می به قله هیمالچولی صعود کنند. در آنجا پرچم‌های نپال، ژاپن و دانشگاه کیو را در باد شدید نصب کردند. یک دوربین فیلمبرداری این لحظه را ضبط کرد. روز بعد، هیدکی میاشیتا و کیمیماسا ناکازاوا نیز با کپسول اکسیژن به قله دست یافتند.

سایر صعودهای شاخص

پس از اولین صعود در سال ۱۹۶۰، ۱۷ کوهنورد دیگر تا سال ۱۹۸۶ به قله اصلی هیمالچولی صعود کردند. خط الراس جنوب غربی (۱۹۸۴); خط الراس جنوب شرقی – جبهه جنوب شرقی (۱۹۸۵); دوباره خط الراس جنوب غربی (گروه دیگر در سال ۱۹۸۵)؛ و خط الراس جنوبی-جنوب غربی (۱۹۸۶).

چندین تلاش از سمت شمال شرقی کوه شکست خورد. در این دوره، به ازای هر صعود موفقیت آمیز هیمالچولی، حداقل دو صعود ناموفق وجود داشته است.

در سال ۱۹۷۸ سه کوهنورد ژاپنی توانستند بدون اکسیژن کمکی به قله هیمالچولی شرقی دست یابند.

از شمال شرقی

در بهار سال ۲۰۰۷، یک تیم اوکراینی به رهبری مستیسلاو گوربنکو قله اصلی هیمالچولی را از طریق مسیر خط الراس شمال شرقی-شمال غربی هدف قرار داد. آنها مسیر ۲۱ کیلومتری را بدون اکسیژن صعود کردند و شش کوهنورد در ۱۹ ماه مه توانستند به قله برسند. این اولین صعود به هیمالچولی از شمال شرقی بود.

بر اساس پایگاه داده هیمالیا، هیمالچولی شرق در مجموع ۲۷ صعود دارد که ۱۸ مورد آن بدون استفاده از اکسیژن است. این قله آخرین بار در می ۲۰۰۷ صعود شد. از آن زمان تاکنون هیچ تلاشی در هیمال چولی صورت نگرفته است.

هیمالچولی غرب

تنها پنج سفر به ارتفاع ۷۵۴۰ متری هیمالچولی غربی انجام شده است که همه آنها بین سالهای ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۰ بوده است. کوهنوردان ژاپنی یوشیو اوگاتا و کازوهیرو سوگنو اولین صعود را در ۷ می ۱۹۷۸ از طریق خط الراس جنوب غربی به قله صعود کردند.

در مجموع هفت نفر به هیمالچولی غرب صعود کرده اند که همگی بدون کپسول اکسیژن بودند. آخرین صعود آن ۳۳ سال پیش بود.

هیمالچولی شمالی

پایین ترین قله فرعی کوه، ۷۳۷۱ متری هیمالچولی شمالی، مشابه قله فرعی غربی است، تنها با هفت صعود و همه آنها در یک سال. اولین صعود آن از طریق جبهه شمالی در ۲۷ اکتبر ۱۹۸۵ توسط پنج عضو یک تیم کره جنوبی-نپالی انجام شد.

پنج روز بعد، در ۱ نوامبر، دو کوهنورد لهستانی از طریق خط الراس جنوب غربی به قله رسیدند.

تلاش دیگری در پاییز ۱۹۸۶ توسط یک تیم آلمانی-ایتالیایی از طریق خط الراس جنوب غربی انجام شد، اما آنها مجبور شدند در ۱۵ اکتبر در ارتفاع ۶۵۰۰ متری تسلیم شوند. سه نفر از تیم چهار نفره ناپدید شدند. احتمالا یک بهمن آنها را با خود برد.

این سه کوهنورد به نام های ولفگانگ واینزیرل، گوئنتر آیزندل و پیتر واوئر هنگام ناپدید شدن هیچ بی سیمی به همراه نداشتند. نفر چهارم تیم، زیگفرید رایتر، بیمار بود و آن روز صعود نکرد. از آن زمان تاکنون تلاشی برای رسیدن به قله صورت نگرفته است.