وقتی پا در یک مسیر کوهستانی طولانی می گذاریم، آهسته آهسته، دل می سپاریم به سخن گفتنی با خویشتن خویش. از خویش پرسیدن، به خود جواب دادن، به جستجوی معایب خود برخاستن، به تحلیل نقائص و اشتباهات خود مشغول شدن، آنگاه از خود خواستن که درست را بر نادرست، حق را بر ناحق، صفا را بر بی صفتی، پاکی را بر آلودگی ها مسلط گردانیم.
صعود نوعی رزم است. نوعی اعلام آمادگی است برای غلبه جوانمردانه بر ناجوانمردی ها. کوهنوردی، ورزش است؛ اما بیش از اینکه ورزش باشد زندگی است؛ دست و پنجه نرم کردن با مشکلات. از نفس نیفتادن، بر خستگی ها غلبه کردن. در هر جایی که جایی نیست، بیتوته کردن، دنیا را به قدر کیسه خواب دیدن، سفره های پهناور را به لقمه های محقر مطبوع تبدیل کردن.
تو به هنگام صعود، فقط پیش نمی روی، می اندیشی و پیش می روی. تو به علت ها می اندیشی: علت رفتن، علت بودن، علت شدن.
نظریه پردازانی را می شناسم که می گویند: ورزش همان بازی است؛ ادامه بازی است؛ بازی تکامل یافته است. ورزش، تمایل بزرگسالان است به ادامه بازی های دوران کودکی!
اما، صعود بازی نیست، تفکر است. صعود ادامه‌ی تفکر است و نفس تفکر. صعود، تمایل به دوام بخشیدن به تفکر است در فضایی خالص، و اثبات کارکرد تفکر. بدون اندیشیدن به هیچ قله ای نمی توان دست یافت. قله، یک لحظه است، یک آن، یک بی زمان، یک رویا در اوج واقعیت و دوام. ممکن است ما بتوانیم در لحظه هایی از صعود بازی کنیم، اما صعود را بازی نمی کنیم.
می گویند: “حسرت هیچ چیز را نباید خورد” و نمی دانند چه حسرتی دارد صعودی که دلت می خواسته آخرین حلقه کُند روی کاهلش باشی اما به هر حال باشی، و نتوانسته ای.
کتاب یک صعود باورنکردنی
