ما که ۹۹ ایم بذار ۱۰۰ بشه
این جمله رو خیلیهامون تابحال استفاده کردیم و هنوزم بکار می بریم
درونمایه این جمله اینه که اتفاقات زیادی تا حالا برام افتاده ، اینم روش اما چرا
چرا باید به استقبال چیزهایی بریم که نبودنشون بهتر از بودنشونه ، اینکه بشینیم و اجازه بدیم هر بلائی سرمون بیاد ، به این خاطر که به ضربه خوردن عادت کردیم شایستۂ ماست
جامعه ای که وا بده ، توسری خور میشه ، سنگین میشه .
میدونی ، شاید او ۱۰۰ آخر کارت رو تموم کنه ، و تو با وا دادن ، فرصت برنده شدن رو از دست میدی .
ضربه آخر اگر هم خوردنی باشه ، بهتره که گوشۂ رینگ نباشه ، وسط رینگ ، و در حال مبارزه ببازی قشنگتره …
کوهنوردا جزو کسائی هستن که تا کارشون رو تموم نکن و به قله نرسن ، و سالم برنگردن آروم نمیشینن ، این فلسفه زندگی شونه ، اونا وا نمیدن میجنگن