گروه اموزشی بام نیوز،مطلبی را در خصوص در هنگام صعود از سربالایی ها، چه بر سر بدنتان می آید منتشر نمود:
تراش عضلات و صیقل روح
بدن انسان در حالت صعود در تمرینات دوچرخه سواری تغییراتی جدی می‌کند و دستخوش واکنش های متابولیکی می شود که ممکن است در آن لحظه آزاردهنده باشند .
پاها
دامنه‌های پرشیب مانند باشگاهی طبیعی هستند که به قدرتمند ساختن شما کمک می‌کنند. وقتی در یک مسیر سربالا رکاب می می‌زنید، جاذبه شما را به عقب می‌کشد و هرچه طول مسیر پرشیب‌تر باشد، کشش جاذبه قوی تر است؛ این به این معناست که شما به منظور حفظِ نیروی حرکتی پیش‌برنده باید عضلات بیشتری را وارد عمل کنید. صعود در سربالایی‌ها- به خصوص در حالت نشسته- عضلات سرینی، چهارسر و دوقلوهای شما را بسیار بیشتر از زمانی که در کفی‌ها رکاب می‌زنید، درگیر می‌کند. همچنان صعود باعث ساخته شدن ارتباط‌های عصبی- عضلانی می‌شود(بنابراین شما قادر خواهید بود تارهای عضلانی بیشتری را فعال کنید و در دسترس قرار دهید)، بلکه تارهای کوچکتر را در عضلات شما می‌شکند تا مجدداً در زمان استراحت، نیرومندتر ساخته شوند و باعث می‌شوند که به مرور زمان، صعودهای مشابه، کمی آسان‌تر شود.
قلب
با به کارگیری عضلات بیشتر، قلب شما باید شدیدتر کار کند تا بتواند خون سرشار از اکسیژن و ماده مغذی را به محل مورد نیاز برساند. همه این اقدامات، حرارت تولید می‌کند که به معنی فعالیت بیشتر برای قلب شماست؛ به همین دلیل گردش خون بیشتری برای پوست لازم است تا عرق کنید و خنک بمانید. هنگام رکاب زدن در یک مسیر سربالایی، ضربان قلب شما ۳۰ تا ۴۰ بار بیشتر از زمانی است که روی کفی پا می‌زنید. بلند شدن و ایستادن روی رکاب‌ها، ضربان قلب شما را پنج تا ده ضربه بالاتر می‌برد به این علت که قسمت فوقانی بدن خود را نیز در حرکت درگیرمن کرده‌اید و دست‌ها و شانه‌ها نیازمند اکسیژن بیشتری هستند.
