كوهنوردان طبق آمار، آرام ترين، صبورترين ورزشكاران و طبيعتا “نرم ترين و كم خشن ترين” مردم جهان هستند.
کوهنوردي، زندگيست، دست و پنجه نرم كردن با مشكلات است. ازنفس نیفتادن و برخستگی ها غلبه كردن.
هر زخمي كه دوستي مي خورد، زخمي ست بر پوست من، به همان شدت و شكافتگي و سوزش. شايد كه بار دوست، سنگين تر از بار من باشد.
صعود تك نفره را در تنهايي، كاري مبتذل، غيرمنطقي، غير ورزشي، خودخواهانه و خود بزرگ بينانه مي بينیم و حسابش از كوهنوردي جداست. صعود دونفره، خطرناك و در مواردي نشانه خطایی دیگر از صعود كنندگان.
چرا كه در صورت وقوع حادثه يي، يك نفر بايد در كنار حادثه ديده بماند، يك نفر براي كمك برود.
صعود نوعي اعلام آمادگي ست براي غلبه ي جوانمردانه بر ناجوانمردي ها.
