آیا در کوهنوردی ما با هم هستیم ؟

نشانه ها در تاریخ معاصر ایران به ما می گوید ، خیر … ما با هم نیستیم .
این ناهنجاری اجتماعی در همۂ زمینه ها دامنگیر ماست و بازخورد آن دشواری هائیست که بر بدنه ی اجتماعی جامعه وارد شده است .
در ورزش کوهنوردی نیز همین است ، باور کنید ما با هم نیستیم !!
که اگر جز این بود ، این همه تلفات ، بی اخلاقی ، بیراهه پیمائی و گوناگونی آراء در برخورد با ناهنجاری ها به چشم نمی آمد .
کوهنوردان ،هر کدام به راهی می روند ، فدراسیون مطبوع ، راه خود را می رود ، تصمیم گیرندگان رده بالای ورزش هم اگر بگوئیم به صندلی خود بیشتر می اندیشند ، گزاف نگفته ایم .
نگاهی به تصمیمات کلان این ورزش بیندازیم ، پی خواهیم برد که این ره به #ترکستان منتهی می شود .
این همه گروه کوهنوردی و باشگاه در کشور باصطلاح فعالند آیا تشکـّلی وجود دارد که بشکلی سازمانی و در چهارچوب قوانین کشور بدنبال خواسته های مشروع این قشر از جامعه ی ورزش باشد ؟
پرسشی که مطرح است ، آیا فدراسیون به تنهائی می تواند همۂ مشکلات را حل کند ؟
یا اگر نتوانست ، سندیکائی ، اتحادیه ای ، تشکّلی ، و یا انجمنی وجود دارد که بااعضای با تجربه و قدیمی و دلسوز این رشته شکل بگیرد و دل بسوزاند و راهکارهای مناسب برای رفع مشکلات ارائه کند ؟ و چنانچه خطائی از سوی فدراسیون نشینان سر زد ، به حمایت از حقوق قانونی فعالین این رشته ورزشی برخیزد ؟
خیر ، تجربه ی تارخ معاصر ایران گویای این است که “ما با هم نیستیم ” و حاصل این تفرقه در آراء همینی ست که هست ، مبارکمان باشد .