عادت به کوه، جوانمردانه ترین هجوم خوبی ست که آدمی بدان درگیر می شود، عادتی که با یک اتفاق، یک کوهپیمائی ساده، یک رفیق اینکاره، یک روز تعطیل بی برنامه و حتی یک چای داغ تعارف شده از یک همنورد ناشناس، و ایستادن بر یک قله هر چند کوتاه و دست یافتنی، به جان آدم می افتد.
عادت ناجوانمردانه هم می شود، بيمارمان می کند، به زمین مان می زند، تباه مان می کند، زيرا هر بداقبالی را به ما می‌قبولاند، چون عادت مان شده است و چون درد و نیستی جان مان را می کاهد.
در اثر عادت به کوه، در كنار افرادِ دوست داشتنی زندگی می کنیم، به تحمل ها دلخوشیم، سختی ها و رنج ها را هضم می كنيم و به درد، به تنهایی و به همه فرامین در اقلیم کوهستان تسليم می شويم.
عادت به کوه، مشفقانه ترین اکسیر زندگی است، زیرا آهسته وارد می شود، در سكوت پگاهان کم کم در رگ ها رسوخ می کند و از اشتیاق ما سیراب می شود، و وقتی در می یابیم که چطور در آن غرق شده ایم، می بینیم که هر ذرۂ بدن مان با آن عجين شده است، می بینیم که هر حركتِ ما تابع شرایط اوست و هیچ گفتاری مانع مان نمی شود.
حتی پند عزیزترین کسان، در ما بی اثر می شود. انگار که این عادت از بدو آفرینش در ما بوده است. انگار که هر مانعی همچون ستیزی ست بر علیه مان، و پاسخی که از ما می شنوند، تنها یک جلمه است؛ از من نخواه، نمی توانم رهایش کنم.
