انسان وکوه

گام نهادن در محیط پاک ومنزه کوهستان وهمنشینی با کسانیکه بی مقدمه با همدیگر دوست ویار صمیمی می شوند ٬خیلی لذت بخش ودر پی خود همراه با آرامش خیال است ٬آنجا هیچ کس مشتاق قله وبازگشت به میل وخواسته خویش نیست ٬آنجا سبک و سیاق زندگی یک نفر برای همه وهمه برای یک نفر می باشد ٬آنجا محبت ورفاقت در چهره وسیمای همه یکسان است ٬خود ستایی وتملق گویی در کار نیست ٬آنجا طبیعت نیز از انسان می آموزد که بر فراز قله مهربان تر از همیشه به انتظار بماند ٬ وانسان نیز حد و حدود خود را در برابر صلابت قله وطراوت شاخه ها وگل های باران خورده اندازه میکند ٬آنجا همه یا رهسپار قله اند ویا مراجعت به مصلحت وخاتمه برنامه ٬ آنجا محل عبور یک طرفه نیست ٬ هرگونه خود سری وتک روی ممنوع ٬آنجا قله انسانیت است٬ محل عاشقان طبیعت ٬آنجا همه به هیچ منتی مهربانند واز گذشت وبخشش هیچ مضاعقه نمی کنند٬ آنجا انسان وطبیعت در نبردی نا برابر در بلندای قله لحظاتی چند مصالحه کرده وبه وحدت نظر می رسند٬ گام نهادن در بلندای قله واهتزاز پرچمی که هزاران بار بی تقاوت از کنارش گذشته ایم ٬اینک ایستاده در سکوت مطلق اشگ شوق از دیدگان جاری٬ اما فرصت اندک وباید قله را به صاحبش سپرد٬ آنجا کوهستان است ٬آنرا گرامی بداریم ….