اگر نگاهی اجمالی به کوهنوردی وانوع سَبک ها ازجمله «سبک آلپی» و«محاصره ای» داشته باشیم از نظر فنی و فرهنگی،کوهنوردان جهان دارای اهداف مشترکی هستند.
یکی از خبر های اخیر درجهان کوهنوردی صعود زمستانی قله k2 بود.بعد از صعود بلافاصله کوهنوردان معروف دیگر اقدام به صعود کردند که در برگشت ازقله ناپدید شدند.
کوهنوردان جهان کوه و طبیعت را عاشقانه دوست دارند و جهان کوهنوردی نیزجهانی پیچیده و ریسک پذیر است، شکست ها و پیروزی ها جزو فلسفه ی جدایی ناپذیر آن است،جدای صعودها ،لازم است در خصوص واژه هایی که به کوهنوردان و کوه ها نسبت داده می شود نیز اشاره ای داشته باشیم.
براستی چرا « k2 » به کوه وحشی معروف است؟
یا چرا می گویند « نانگاپاربات » کوه قاتل است؟
القاب و عناوینی همچون «کوهنورد دوران» « پلنگ برفی » و لقب های دیگری که به کوهنوردان معروف اعطا می شود بر اساس چه معیاری است؟
براستی حماسه و نقش آفرینی شرپاهای معروف درصعودهای دشوار و موفقیت آمیز چگونه ارزشیابی می شود؟
یا شرپاهایی که بیش از ده بار اورست یا قلل دیگر بالای۸۰۰۰ را صعود می کنند ، جایگاه واقعی آنها کجاست؟
آیا شرپاها اسطوره های واقعی هستند یا کوهنوردان؟
آیا آنهایی که با برنامه ریزی های منسجم و قوی به تنهایی اقدام به صعود های ۸۰۰۰ متری می کنند در زُمره کدام یک از انواع صعودها محسوب می شوند.
آیا القاب و نام گذاری قلل زاییده افکار کوهنوردان است یا شرپاهای محلی؟ به نظر می رسد جهان کوهنوردی جهانی پیچیده و سراسرازسلحشوری و حماسه است و تا حدودی می شود گفت تخیلات وخلاقیت ها زاینده همین تلاش‌ها وصعود هاست، چه بسا کوهنوردان با صعود های فوق‌العاده در جامعه کوهنوردی شناخته می شوند و اسطوره می شوند.
«مثلاً صعود چهارده قله هشت هزارمتری توسط عظیم قیچی ساز در ایران بدون اکسیژن با داشتن اخلاق نیک و خصایل پهلوانی در زُمره صعود های فوق‌العاده و مهم بوده است»
کوه ها و قلل هم با شکوهند و دارای ویژه گی های خاصی اند : غوغا گرند ، توفنده اند ، سردند ، گرمند، بهمن ها ، یخچال ها و شکاف های عمیقی در خود دارند.اما با تمام اوصافی که گفته شد این کوهنورد است که باید در شرایط بغرنج و دشوار در چند قدمی قله در برابر عظمت کوهستان سر تعظیم فرود آورده و به خویشتن خویش بازگشت کند و فرود را در پیش بگیرد تا سالم برگردد ، چون می خواهد زنده بماند و دوباره در آینده با عشق و علاقه و منسجم تردست به کاری فوق‌العاده بزند.
نویسنده ، محمد امجدیان اول فروردین ماه ۱۴۰۰
