با اینکه سالها در نوشته ها و مقاله های متعدد نسبت به رعایت بهداشت در کوهستان وپرهیز از تخریب طبیعت تاکید واطلاع رسانی شده وعلاقه مندان با جمع آوری زباله وبرنامه های نمادین در این خصوص فعالانه حضور داشته اند, چرا تا کنون در قیاس به آنچه انجام گرفته بازدهی وموفقیتی در جهت بهبود شرایط موجود حاصل نمی گردد؟
چرا پس ازمدت کوتاهی در مناطق پاکسازی شده دوباره شاهد انبوه زباله وتخریب هستیم؟چه کسی مسئول جمع آوری زباله های بجا مانده می باشد ؟ به نظر می رسد عزم عمومی ومردمی برای احیای محیط زیست سالم وپرهیز از تخریب طبیعت وآلوده سازی به مخاطبین کافی نبوده وبه گونه ای تکرار و هشدارهای باز دارنده همانند کوبیدن آب در هاونگ است.
در این خصوص شاید ابزار و اهرم اجرایی بر اساس واقعیت موجود نبوده ویا هنوز رابطه منطقی بین گوینده وشنونده بر قرار نگردیده, لذا به نظر نگارنده ساماندهی ونظارت یکی از عوامل کاهش آلودگی محیط زیست می باشد که به سه روش ماثر می باشد
الف. بخش بزرگی از علاقه مندان ومسافرین یک روزه مردم عادی در کوهستان از قشرهای مختلف جامعه بوده که فاقد سرپرست و مربی می باشند, در این برنامه نظارت و مدیریت متمرکز وجود نداشته وآسیب پذیری به مراتب بیشتر خواهد بود
ب. بخشی از کوهنوردان وعلاقه مندان بصورت گروه ویا محفل با ظرفیت وتوانمندی متفاوت که دارای سرپرستی بوده و آسیب پذیری تا حدودی کاهش می باید
پ . بخشی از کوهنوردان وصعود کنندگان در قالب باشگاهها بوده که ظرفیت وتوانمندی اعضای تیم یکسان سازی شده وسر پرستی نسبت به شناخت افراد تسلط وآگاهی کامل داشته ودر صد آسیب پذیری به مراتب کمتر و قابل کنترل می باشد, با توجه به اگاهی فردی واجتماعی نسبت به تعهد اخلاقی در حفظ وحراست از محیط زیست به نظر می رسد تعهد وپاسداری از حرمت کوهستان مصلحت جویی وگذشت از منافع شخصی می باشد لذا صداقت درکردار وعزم ملی بدور از شعار وحاشیه در موفقیت و کامیابی مؤثر خواهد بود.
