حیوان آزاری

آیا وجود حیوان‌آزاران در جامعه ما یک مسئله‌ اتفاقی است ؟ آیا ما حیوان‌آزار نیستیم و مواردی که مشاهده می‌شود، استثناء است؟ بعضی‌ها می‌گویند ما ذاتا مردم مهربانی با حیوانات هستیم و حیوان‌آزاری‌های ما موارد جزئی است. برخی حتی به ادبیات ما استناد می‌کنند. دیدم که شخصی در مصاحبه، وجود شعر “میازار موری که دانه‌کش است” را دلیل بر فرهنگ ضدحیوان‌آزاری می‌دانست. اجازه دهید بررسی کنیم. در روستاهای ما قرن‌ها است که از سگ‌ها توله‌کشی می‌کنند. شش ماه یک بار. سگ مثلا ده توله به دنیا می‌آورد. صاحبان سگ سپس دو توله را که به نظرشان بهتر است نگه می‌دارند و بقیه را یا به چاه می‌اندازند یا به آب روان یا در بیابان رها می‌کنند . کتک زدن حیواناتی مثل الاغ را در همه مناطق روستایی می‌توان دید. برای این که الاغ راه برود با چوب مدام او را از پشت می‌زنند. شب‌ها دستان الاغ را در کنار گله به هم می‌بندند تا نرود. تا صبح در تاریکی با دست بسته به زور تعادل خود را حفظ می‌کند. این یک روش معمول است. برای این که سگ‌ها بگیر شوند، آن‌ها را مدت‌ها در اتاقی تاریک می‌اندازند و سگ به کلی روانی می‌شود. مثله کردن حیوانات مثلا بریدن گوش و دم سگ‌ها بدون داروی بیهوشی روش رایج است. غذای غالب سگ‌های گله در ایران چیست؟ نان خشک پس‌مانده از سفره آدم‌ها. اگر سگی یک مرغ روستایی را از فرط گرسنگی شکار کند یا کشته می‌شود و یا طرد. بیش از پنجاه سال است که برای کنترل جمعیت سگ‌ها آن‌ها را با روش‌های خشونت‌آمیز می‌کشند. مردم در بسیاری از مناطق، بی‌رحمانه شکار می‌کنند و اگر سازمان محیط زیست نبود ما هیچ جانور وحشی نداشتیم. به جنگ انداختن حیوانات از خروس بگیر تا سگ در بسیاری از مناطق کشور ما باب بوده است. باغ‌وحش‌ها را که خودتان می‌بینید. از کجای ماجرا بنویسم؟ در کشورهای دیگر هم وضعیت خیلی خوب نیست. در آمریکای شمالی سالی صد میلیون گاو و چهار میلیارد پرنده روانه‌ی شکم‌های پرخور می‌شود، ژاپن هنوز نهنگ می‌کشد، چین پدر حیوانات را درآورده، در اسپانیا گاو را در جنگ نابرابر و بیهوده می‌کشند و مردم پول می‌دهند تا تماشا کنند. پس، این بلیه مختص به ما نیست؛ ولی خود را معصوم جلوه ندهیم. ویدیو و عکس حیوان‌‌آزاری که مثلا در مجاز منتشر می‌شود فقط یکی از موارد حیوان‌‌آزاری است که به صورت اتفاقی کشف می‌شود. شعر میازار مور هم نشان از این نیست که ما حیوان‌آزاری نداشته‌ایم. شاید برای این است که ما زیاد داشته‌ایم. آخر چه معنا دارد شاعر مردم را از کاری منع کند که انجام نمی‌دهند؟! برای اصلاح خود ابتدا نیاز داریم که ایرادها و عیب‌های خود را قبول کنیم.