بر اساس سیستم اروپایی
این نوع از درجه بندی دارای دو فاکتور فنی و استقامتی می باشد.
درجه بندی فنی:
درجه سختی
درجه صفر : بدون در گیری فنی
درجه ۱ : دست به سنگ بدون احساس نیاز به طناب
درجه ۲ :در صورت وجود برف و یخ به کرامپون نیاز است.
ممکن است فرد به طناب احتیاج یابد.
درجه ۳ :برای قسمت های یخی به کرامپون و تبریخ نیاز است.
وجود درگیری های تکنیکی با شیب بیش از ۵۰ درجه.
در بسیاری از قسمتها به طناب احتیاج است.
درجه ۴ : فقط افراد با تجربه توان صعود در این سطح را دارند.
شیب های صعود در حدود ۷۰ درجه می باشند.
حمل طناب الزامی است.
سطوح یخ زده هستند.
درجه ۵ :درجه ۵ شامل دیواره های کاملا عمودی می باشد.
صعود چندین روز وقت می برد.
جای شب مانی مناسب یافت نمی شود و احتمالا تیم باید به حفر دیواره های یخی بپردازد.
بعلاوه در این در جه انتظار ارتفاع بسیار بالا و سرمای بسیار سخت می رود.
درجه بندی بر اساس سختی :
(قدرت تحمل): که شامل قدرت رفتن به قله و بازگشتن از آن می شود.
درجه سختی
درجه (صفر) :مترین توان برای انجام برنامه های کوهپیمایی.
دو ۱۸۰۰ متر در ۱۲ دقیقه
درجه ۱ :نیازمند آمادگی جسمانی مناسب.
حمل کوله ۹ کیلویی برای دوره های زمانی متناوب.
درجه ۲ :توان حمل کوله ۱۵ کیلوگرمی برای دوره های ۵ تا ۸ ساعته متناوب.
توان دویدن به صورت یکسره ۸ تا ۱۶ کیلومتر.
درجه ۳ :در حقیقت کوهنوردی واقعی از این درجه شروع می شود.
توان حمل کوله ۲۰ تا ۲۵ کیلویی برای دوره های ۵ تا ۸ ساعته.
فرد توان دویدن یک ماراتن را داراست (حدود ۴۲ کیلومتر) و یا می تواند چندین کیلومتر شنا کند.
درجه ۴ :توانایی کشیدن کوله سنگین به صورت چندین روز متوالی توان دویدن ماراتن در چند روز پیاپی
فرد به چند کیلو عضله اضافی احتیاج دارد.
درجه ۵ :درجه ۵ درجه نهایی این سیستم می باشد.
در کنار توانایی های درجه ۴ فشار ارتفاع بالا و داشتن تجربه بسیار زیاد الزامیست.
درجه بندی برخی کوهها با توجه به این سیستم:
قله – مسیردرجه فنی درجه توان
کی تو _ درجه ۵
چوآیو _ درجه ۴
البروس _ درجه ۱
کاذبک _درجه ۲
اورست _ درجه ۴
آناپورنا _ درجه ۵
پوبدا _ درجه ۳
خانتنگری _ درجه ۳
دماوند جنوبی_ درجه ۱
* امید است با استفاده از این سیستم در جهت ارتقای کیفی برنامه ها گام برداریم.
