به طورکلی میتوان گفت فرمول کلاسیک گام برداری به شرح زیر است:
هماهنگی قدم با نفس، تنظیم سرعت حرکت با شیب و سختی مسیر.
در تابستان استراحت در فواصل معین و در جاهای بدون باد.
در زمستان حرکت مداوم.
نه خیلی سریع و نه خیلی آهسته معمولأ ابتدا آهسته و پس از گرم شدن تندتر.
حرکت با چشم باز، با توجه به اطراف و مسیر بازگشت و با توجه به فواصل و موانع و زمانها.
در صورت لزوم یادداشتبرداری و جمعآوری هر چه بیشتر اطلاعات.
با احتیاط و بدون خطر کردن زیاد.
هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونهای تقسیم کنید تا کمتر خسته شوید. تند راه رفتن در سربالاییها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی لازماند یا این که کوله پشتی سنگین با خود به همراه دارند، نه تنها باعث تنگی تنفس خواهد شد بلکه انرژی بیشتری را میطلبد. اگر این عمل ادامه یابد، شخص کوهنورد به اصطلاح خواهد برید.
بیشتر کسانی که در کوه میبرند، آنهایی هستند که انرژی خود را به خوبی تقسیم نکردهاند.
طول قدم باید با در نظر گرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود.
در مکانهای تقریبا تخت که شیب اندکی دارند، میتوان قدمهای بلندی برداشت. ولی در سربالاییها و مکانهای پرشیب باید فاصله قدمها را کوتاهتر در نظر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود برسد.
هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا را روی زمین گذاشت. اما در بعضی از سربالاییها میتوان از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد.
یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی، تنفس صحیح هنگام صعود و فرود است؛ زیرا با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید. به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان هوا، بدن نیاز به مصرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد.
هنگام دم میتوان هم از بینی و هم از دهان استفاده کرد (با نسبت ۷۰ به ۳۰ درصد). استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایای آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر، گاهی اوقات امکانپذیر نیست.
هنگام بازدم باید هوای درون ریهها را محکم از دهان خارج کرد (بازدم قوی) تا بتوان از حجم هوای مرده داخل ریهها تا حد امکان کاست و هوای پر اکسیژن را جایگزین کرد.
تعداد دم و بازدم، به عواملی چون ارتفاع، آمادگی جسمانی، شیب مسیر، طول قدمها، حجم ریوی، میزان رطوبت هوا و در نهایت نحوه قرار گیری سر و گردن بستگی دارد.
معمولا نمیتوان مدت زمان طی یک مسیر معین را با دقت کامل تعیین کرد. اما روشهایی وجود دارد که میتوان با استفاده از آنها این زمان را با دقت قابل قبولی به دست آورد.
یکی از این روشها به قانون نایسمیت Naismith’s eمعروف است. با استفاده از این قانون و داشتن نقشههای بزرگ مقیاس مقیاس ۵۰۰۰/۱ یا بزرگتر میتوان قبل از انجام یک برنامه تقریب خوبی برای زمان انجام آن برنامه به دست می آید