در دنیای کوهنوردی مواردی از تجربه وجود دارد
که هیچوقت در هیچ جزوه و کتب آموزشی نگاشته نشده و مطرح نمی شود.
یکی از این موارد انشعاب در گروه ها و باشگاه های کوهنوردی است.
به وفور مشاهده شده دوستان و همنوردان عزیزی که سالیان دراز در کنار هم
خاطرات شیرین و یا روزهای دشواری را داشته اند،
در مقطعی بنا به دلایلی راه خویش را از هم جدا و گاها با دلخوری به رابطه گروهی و حتی دوستانه خاتمه داده اند.
گاهی به جز جدایی راهی نیست!
اما مهم این است!
چرا …؟
به چه دلیل …؟
و مهمتر چگونه …؟
اختلاف نظرات و سلایق و شیوه مدیریت امری طبیعی است و قبول این جدایی،
منطقی انکارناپذیر!
اما شیوه جدایی باید، صادقانه با گفتگوی دوستانه،
به دور از احساسات واهی و بر پایه حس مسئولیت پذیری باشد،
نه خودبینی و خودنمایی!
کوهنوردان در دورانی که کنار و یار یاور هم هستند،
به طور باور نکردنی حس عاطفی و دلبستگی به هم پیدا می کنند
که در هیچ رشته دیگری تا این حد دیده نمی شود.
همنورد واژه با مسمایی ست که جدایش بس دردناک است.
چه بارها پس از جدایی دو همنورد هر دو افسرده و دل آشفته اند.
اگر فکر می کنید راهکاری به جز جدایی نیست.
مواظب حرمت ها،
رفاقت ها،
نان و نمک خوردن ها
و همنوردی های دیرینه باشیم!
زندگی ارزش لبخند همنورد است!
زندگی واژه دوست داشتن.
زندگی واژه با مسمای مهربانی ست…
و دیگر هیچ …
