آیا رعایت و پیروی از دانش اولیه ایمنی در کوهستان آنچنان سخت و دشوار است که با وقوع حادثه منتظر ناجیان دور دستی باشیم که شاید به هر دلیل سر وقت و به موقع در صحنه حادثه حضور نیافته که لحظات خوش امدادگران را تلخ وناگوار نماید ؟
در سوابق و مدارک مندرجه از ورزش کوهنوردی در طول تاریخ همواره شاهد حضور پر رنگ کمیته جستجو و نجات در صحنه حوادث بوده ایم و درایت و هوشیاری نسبت به مدیریت بحران از مهارت و فدراکاری این قشر بوده که همواره عامل موفقیت و در این خصوص تجارب درخشانی در کارنامه خود بجا گذاشته اند٫ .
بی تردید مقام و کرامت امدادگران کوهستان این نیست که در زمان وقوع حوادث بلافاصله خود را به محل حادثه رسانده و در انجام عملیات نجات و یا حمل مصدوم در فراسوی قانون جان شیرین خود را کف دست گذاشته و پس از خاتمه عملیات مظلومانه اما با افتخار به محل کار خویش مراجعه و سپس منتظر حادثه دیگر باشند .
آیا وقتی بر فراز قله از فرط غرور از جسارت و تلاش خویش مشت خود را گره کرده و فریاد شادمانی سر می دهیم و خود را فاتح بلندترین قله می دانیم لحظه ای و یا لختی یاد و خاطر امدادگران کوهستان در خاطر و ذهن ما تجلی یافته و آنان را شریک شادی خود می دانیم ؟
چرا در مواجه با خطرات کوهستان آنجا که به دلیل سهل انگاری اندک که به نظر خط پایان زندگی است تنها نقطه امید ما به خدا و امدادگرانی است که تا دقایقی دیگر با حضور خود منجی نجات جان ما باشند ؟
آیا توجیهی به عدم ایمنی و فرود و صعود که ما را به صحنه حادثه هدایت می کند چهره مهربان امدادگران کوهستان که گاها خسته و دل آزرده از عدم رعایت ایمنی ناخشنود هستند لحظه ای آنان را در کنار خود به عنوان ناظران غیبی احساس می کنیم ؟
دیدن و مشاهده صحنه های دلخراش حوادث همواره به عنوان تراژدی غم بار و ملال آور روحیه لطیف و پر مهر امدادگران و قلوب مهربان آنان را مدت ها آزرده خاطر کرده که چه بسا متحمل آسیب های روحی روانی گردیده و شاید گاها خود را نیز مورد سرزنش و عتاب قرار دهند .
تکرار و مشابهت حوادث که بسادگی و در کمال ناباوری که بنا حق در مناطق کوهستانی رخ می دهد و باعث تلفان جانی و یا اندامی می گردد همچون داغی فسون در پیشانی ما و خطای نابخشودنی است که دل انسان را آزرده می کند و باعث رنجش خاطر امدادگران کوهستان می گردد٬ چگونه وقتی دست از جان شسته و بظاهر همه درهای امید برویمان بسته و در صحنه بحرانی حادثه که چهره ناخوشایند مرگ و زندگی و اندوه جراحات در جسم و جان و در اوج تشویش خاطر بسر می بریم تنها امید ما به خدا و برای رسیدن امدادگران لحظه شماری می کنیم ؟
در طول تاریخ طبق سوابق موجود امدادگران سرشار از فدراکاری .
میهن پرستی و معتقد به کار جمعی بوده و این شاخصه های ارزشمند همواره جامعه امدادگری کوهستان را در صدر مهربانی قرار داده است.
یقینا ناگوارترین لحطات یک امدادگر در حین ماموریت لحظه ای است که منجر به مرگ مصدوم شده و آنان با چشمان مهربان و با داشتن همه مهارت و دانش خود دیگر قادر به نجات جان مصدوم نبوده و شاهد نامهربانی طبیعت و سرنوشت نانوشته مصدوم در لحظات مرگ می باشند.
آنچه در سال های اخیر رخداده خواسته و ناخواسته از ديده و نظر پنهان نيست كه همچون داغي فسون و حسرتي گران بر جامعه بيدار و آگاه كوهنوردي سايه افكنده است٬ اغلب ما هنوز باور نداریم که در ایام خوش زندگی می توانیم به شایستگی از امدادگران عرصه کوه تجلیل و تمجید کرده وشادی و رضایت را درچهره و سیمای مهربان آنان مشاهد نماییم.
آنان که نشان ماه دارند
همواره به سینه راه دارند
در حادثه ها بسی شکستند
مشکن دلشان گناه دارند
آیا براستی نمی توان در شرایط و در مکان های مناست بشایستگی از امدادگران و مردان بی ادعای کوهستان قدردانی کرده ٬دستان گرم آنان را فشرد و بوسه بر پیشانی آنان زد ؟
