بدن انسان تا ارتفاع مشخصی، مثل سطح دریا، عملکرد مناسبی دارد و در این سطح، اکسیژن کافی برای مغز و ریه موجود است. با این حال، کوهنوردان برای صعود به قله‌ای مثل اورست، بلندترین قله‌ی جهان با ارتفاع ۸۸۴۸ متر بالاتر از سطح دریا، باید شجاعت حضور در منطقه‌ی معروف به منطقه‌ی مرگ را داشته باشند. منطقه‌ی مرگ به ارتفاع بیشتر از هشت‌هزار متر گفته می‌شود که اکسیژن کمی در آن وجود دارد. در این نقطه، مرگ بدن آغاز می‌شود و سلول‌ها دقیقه به دقیقه می‌میرند.
در هفته‌ی گذشته، افزایش جمعیت و شلوغی قله‌ی اورست به مرگ حداقل ۱۱ نفر منجر شد. مغز و ریه‌ی کوهنوردان در منطقه‌ی مرگ به کمبود اکسیژن دچار است. در چنین شرایطی، خطر حمله‌ی قلبی و سکته افزایش می‌یابد و قدرت تصمیم‌گیری مختل می‌شود. در مقابل، احتمال نبود اکسیژن در نوک قله‌ی اورست وجود دارد.
۲۱ درصد از هوای سطح دریا را اکسیژن تشکیل می‌دهد؛ اما بدن انسان در ارتفاع بیشتر از ۳.۵ کیلومتر، جایی که سطح اکسیژن ۴۰ درصد کمتر است، با پیامدهای جدی روبه‌رو خواهد شد. جرمی ویندسور، پزشکی است که در سال ۲۰۰۷ یکی از اعضای هیئت اعزامی کاودل ایکستریم به اورست بود.
او می‌گوید:
براساس نمونه‌های خون کوهنوردان، میزان اکسیژن موجود در منطقه‌ی مرگ فقط یک‌چهارم اکسیژن مورد نیاز در سطح دریا است. این نمونه‌ها با نمونه‌ی بیماران در حال مرگ مقایسه‌شدنی بودند.
