رفتار با حیوانات، امری اکتسابی است و جلوه ای از توسعه یافتگی اجتماعی و فرهنگی نیز هست. مهاتما گاندی می گوید: نگاه انسان ها به حیوانات و چگونگی برخورد با آنها، یک راه سنجش تعالی و پیشرفت یک ملت است.
کودک از خردسالی الگوهای رفتاری را می آموزد. به گفته جامعهشناسان، ارتباط معناداری میان سوءرفتار در اجتماع با حیوانآزاری وجود دارد.
خشونت مفرط علیه جانوران به zoo sadism موسوم است و کارشناسان علوم رفتاری و روانشناسان معتقدند که این می تواند نشانه ای از رویکردهای جنونآمیز دگرآزاری یا سادیسم در آینده رفتاری افراد باشد. افراد مجرم و جنایتکار که شخصیت ضد اجتماعی دارند، عموما سابقه آزار جانوران را دارند.
آموختن مهربانی با حیوانات وحشی و اهلی سبب تقویت رابطه شایسته تر در کل جامعه می شود و در کاهش جرم و جنایت تاثیرگذار است. همچنین نمایش افراد شاخص که نسبت به جانوران عطوفت نشان می دهند و آوردن نمونه هایی از این قبیل در رسانه های گروهی و حتی کتاب های درسی می تواند سهمی در کاهش آسیب های اجتماعی داشته باشد.»
یک عامل آزار حیوانات، خرافات است. در بخش هایی از ایران باور دارند که خون خرس ماده شفابخش است یا این که نگاهداری عضو تناسلی کفتار ماده شانس می آورد یا خوردن جگر خرس توان جنسی را بالا می برد.