روزی در ۱۳ ساله گی که نحث میشماردنش پا به کوه گذاشتم
و فقط یاد گرفتم
نه فنی شدن را
که آن در اولویتم نبود
بلکه آدم بودن را
تحربه کنم
هدف غائی ام بود
شاید که ارضا شدم از کوه در نهایت
اما هنوزم که هنوزه دلم میخواهد دعایتان آدم ماندنم باشد
بدرقه راهم
فنی بودن در ورزش مورد علاقه ام
لازمه پا گذاشتن از فراترین های این ورزش بود
اما ارزش پیدایی زندگیم
در طی مسیر راهی
که پاگذاشتم به عرصه زمین
برایش دعای خواستنی دل
مادرم بود
باز هم آدم ماندنم بود…!