مدتی هست اخبار از دست رفتن دوستان جوانمون هر روز به گوش میرسه، همین دوروبریهای خودمون! کسایی که خوب میشناختیمشون یا شاید فکر میکردیم که میشناسیم. اکثرا هم از جامعه پزشکی. این پاندمی زندگیِ سخت تو کشورمون رو سختترش هم کرده، فشار بر کادر درمان وحشتناکه مخصوصا رزیدنتها.
آمار مرگ از حد طبیعی بالاتر رفته و همین باعث شده خیلی از مرگهای غیرطبیعی به بیماری کووید و عوارضش ربط داده بشه. ولی ما خوب میدونیم که داستان چیز دیگریست… این عزیزانمون که دیگه بین ما نیستن، همینا که خوب بودن، میگفتن میخندیدن، در ظاهر همه چیز در حد توانشون نرمال بنظر میرسید، ولی همینها شبها آدمای دیگری بودن، به چیزی پناه میبرن که آروم آروم میبردشون بسمت افکار خطرناک، به سمت پرتگاه…
زولپیدم Zolpidem، قرصی که اول برای بیخوابی مصرف میشه، خوابش خیلی طبیعی و ریفرش کنندهس! حتی روز بعدش ذرهای hang over نداره! ولی کم کم تبدیل به وسیلهای میشه برای رهایی از افکار. بعدش Tolerance ایجاد میکنه یعنی مدام باید دوز رو ببرید بالا تا اثرات لذت بخش قبلی ظاهر بشه.
در نهایت به جایی میرسه که تمامی مهارهارو از روتون بر میداره و در این لحظه شما در لبه پرتگاهید و میتونید هر کاری بکنید، هر کاری! حتی روز بعدش یادتون نمیاد که چیکار کردید! ولی اگه غمگین باشید افسرده باشید ممکنه از لبه پرتگاه بلغزید و سقوط کنید. به زندگی خودتون پایان بدید! به همین سادگی!
پس مراقب باشید، از زولپیدم دوری کنید. اگر این روند ادامه پیدا کنه در سایه مهاجرت و زولپیدم دیگه پزشکی تو این مملکت نخواهیم داشت.
اخیرا در شب مانی هایی که برای صعود به قله های بلند میباشد این قرص استفاده میشود .
بهتر است بیشتر مراقب باشیم .
آقای دکترامیرحسین فتحی(متخصص بیهوشی و فلوشیپ درد)