سخنی با جامعه کوهنوردی عاشقان کوه وطبیعت در خصوصن نشریه فصلنامه کوه

بزرگی بایدت بخشندگی کن  که دانه نیفشانی نروید
بسی دشوار است در جامعه ای که نویسنده ساعت ها برای نوشتن ویا تهیه یک مقاله حوصله بخرج داده تا به رسالت خویش عمل کند٬ اما دریغ وافسوس که خواننده چند دقیقه برای مطالعه مجالی نداشته که معضل وآفت جامعه بوده ورمق نویسنده را خواهدگرفت .واکنون پس از دو دهه تلاش واستقامت در مقابله با ناملایمات زمانه فصلنامه همچون سرو ایستاده صدای غرای کوهیان ونجواگر کوهستان پاک است.(ما به عنوان مجله کوه نشریه دوستداران طبیعت آمده ایم وبی ادعا اظهار می کنیم که اول راهیم . فصلنامه شماره یکم) واکنون با صدایی رسا اما نهان در سینه از شکوه از دست رفته سخن می گوید. براستی دو دهه پیش چه اندیشه در سر بود که از آن مراقبت نشد و براهی که درپیش است دل نگرانیم ٬گر چه اکنون دنیای مجازی در تار پود جامعه تسری یافته وهزاران متن وتفسیر از کوهنوردی در دسترس عموم هست ولی آنچه در فصلنامه به دیده ونظر می رسد اطمینان خاطری است که بسختی بدست آمده. لذا جامعه کوهنوردی بخصوص هیئت ها وباشگاهها لازم است جهت اشتراک وهمکاری در انتشار آن مشارکت و جدیت بیشتری کرده تا شاهد شکوفایی ورونق هرچه بیشتر فصلنامه کوه باشیم.