همانطور که بارها در بررسی علل حوادث کوهستان و ورزش کوهنوردی مشاهده کرده ایم صعود انفرادی و کوهنوردی به تنهایی همیشه مورد ایراد و نکوهش بوده چون ممکن است فرد در شرایطی قرار گیرد که آگاه به شرایط بحرانی و خطرناک خود نبوده و حتی قادر به اطلاع دادن به دوستان خود نباشد.
بیماری ارتفاع و در شرایط خطرناک تر آن “ادم مغزی” وضعیت دشواری را برای فرد بوجود می آورد که فرد آگاه به شرایط بحرانی خود نیست و حتی نمی تواند از دیگران و همنوردان درخواست کمک کند.
همچنین بیماریهای زمینه ای قلبی عروقی برخی کوهنوردان پرخطر (که در ارتفاعات وجود زمینه ای این بیماریها در کوهنورد شرایط خطرناکی را ایجاد می کند) می تواند شرایط بحرانی برای فرد بوجود آورد.
توضیح اینکه این شرایط بحرانی در صعود انفرادی که بنده داشتم برایم حادثه آفرین شد و قاطعانه عرض میکنم اگر اتفاقی کوهنوردی از آن حوالی رد نمی شد و مرا نمی دید و به عوامل امداد اطلاع نمیداد مرگم حتمی بود حتی همین تاخیر در رسیدن بیمارستان بعد حمله قلبی قلب مرا دچار نارسایی نمود.
در این شرایط اهمیت زمان و امداد رسانی به موقع بیشتر خود را نشان میدهد.
بطور جدی صعود انفرادی، حضور انفرادی در ارتفاعات و استراحت انفرادی در چادر در ورزش کوهنوردی اشتباه محض است.
در ارتفاعات هر لحظه انسان ممکن است نیاز به کمک داشته باشد و شرایط کمبود اکسیژن و عدم توانایی فرد به تصمیم گیری صحیح می تواند شرایط اورژانس و مخاطره آمیزی ایجاد کند که بی توجهی به این مهم می تواند شرایط جبران ناپذیری را ایجاد کند.
نکته خیلی مهم
همنوردان گرانقدر در نظر داشته باشیم که از زمان اطلاع به نیروهای امداد و نجات و آغاز عملیات این عزیزان اگر در دسترس باشید و اطلاعات درست در اختیار این عزیزان باشد حداقل یکساعت زمان میبرد تا مصدوم حادثه را پیدا کنند.
با عنایت به موارد مطروحه بیاییم با هم و در کنار هم شعار ذیل را به یک باور و یک فرهنگ تبدیل سازیم
چون ما میتوانیم
همه باهم تلاش میکنیم و به این مهم دست خواهیم یافت
صعود و کوهنوردی انفرادی ممنوع
