گروه آموزشی بام نیوز،مطلبی را در خصوص عواقب صعود انفرادی و تکروی در کوهستان منتشر نمود:
از آنجائی که اکثر صعودهای تیمی، الخصوص صعودهای انفرادی از سوی کوهنوردان حرفه ایی اروپا و آمریکا با برنامه ریزی صحیح و دقیق و تحت اسپانسر های قوی و تیم پشتیبانی انجام میگیرد ولی با این حال برای آنها نیز اتفاقات ناگواری رخ میدهد.
متاسفانه برخی از کوهنوردان کشورمان، این فرمول صعود را برای خود الگو قرار داده و از کوهنوردان خارجی اقتباس می کنند، بدانیم که اینجا ایران است و امکانات امداد رسانی و اسپانسری و تیم پشتیبانی در کشورمان مثل امکانات تیم های اروپایی و امریکایی نیست که بتوانیم مانند آنها اقدام به اینچنین صعودهای برجسته و یا دشواری بنماییم.
تازه بعضی مواقع دیده شده است که امداد رسانی برای کوهنوردان خارجی نیز دشوار و ممکن نبوده و فرد حادثه دیده با توجه به داشتن تمام امکانات مخابره و تجهیزات پیشرفته، جان خود را از دست میدهند، بنابراین تکروی و صعود های انفرادی اینچنین شرایطی را در بر خواهد داشت و اجتناب ناپذیر است.
نمونه ایی از این صعود انفرادی و عواقب آن، “توماز هومار” از کوهنوردان برجسته و قوی از کشور اسلوونی که صعودهای برجسته ای از جمله دیواره دائولاگیری و آناپورنا را بصورت انفرادی و دیگر صعودهای شاخصی از جمله نوپتسه، شیشاپانگما، ژانو، چولاتسه، بارونتسه را در جهان به نام خود اختصاص داده بود.
او در سال ۲۰۰۵ در نانگاپاربات در ارتفاع ۶۰۰۰ متر بعد از شش روز شبمانی در غار برفی توسط هلیکوپتر ارتش پاکستان نجات یافت.
وی در نهایت در سال ۲۰۰۹ بعد از صعود انفرادی از جبهه جنوبی لانگ تانگ لیرونگ ۷۲۳۴ متر کشور نپال، در راه بازگشت در ارتفاع ۶۳۰۰ متر سقوط نموده و مجروح میگردد و موقعیت و چگونه جراحات خود را از جمله شکستگی پا و دنده و ستون فقرات را به مسئولین کمپ اصلی مخابره می کند و درخواست امداد می نماید ولی تا اینکه هلیکوپتر تیم امداد بر وی برسد بر اثر #خونریزی کشته می شود و جسد وی بعد از شش روز در ارتفاع ۵۶۰۰ متر پیدا می گردد.
با تشکر از علی لک
