شیب از عوامل اصلی سقوط بهمن است. روی شیب‌های تند (۵۰درجه یا بیشتر) چون برف قبل از انباشتگی به‌طور طبیعی به پایین سرازیر می‌شود، خطر سقوط بهمن معمولا زیاد نیست. روی شیب‌های خیلی ملایم (کمتر از ۲۵ درجه) هم خطر بهمن معمولا زیاد نیست. بر پایه تحقیقات، عمدتا بیشترین بهمن‌ها در شیب‌های ۳۵ تا ۴۰ درجه اتفاق افتاده است. با تندشدن شیب، ثبات لایه فوقانی برف کاهش و خطر بهمن افزایش می‌یابد.
پوشش طبیعی خاک به لحاظ جلوگیری از بهمن، دارای اهمیت است. زمین‌های صاف یا بدون پستی و بلندی بهمن‌خیز هستند. یکنواختی شیب هم عامل خطرناکی است.
وزش بادهای تند، مهم‌ترین عامل سقوط بهمن است. باد عامل بسیار مهمی در افزایش خطر سقوط بهمن است، به‌ویژه اگر در طی چند روز متوالی به شدت وزیده باشد.
سقوط بهمن پس از بارش برف به مقدار بارش، وزن برف و درنهایت شیب کوه بستگی دارد. با گذشت زمان، احتمال زنده‌ماندن شخص مدفون در زیر یک متر برف، به سرعت کاهش می‌یابد.
برای مواجهه با سقوط بهمن، تمام حواس‌تان را به کار بگیرید. با شنیدن کوچکترین صدایی که حکایت از سقوط بهمن دارد، منطقه را ترک کنید.
در منطقه‌ای که حتی یک بار بهمن در آن به وقوع پیوسته، همیشه احتمال سقوط دوباره وجود دارد. این نکته را به خاطر داشته باشید برای نجات کسی که زیر بهمن مدفون شده است، فقط ۳۰ دقیقه فرصت دارید. پس وقت را از دست ندهید. پس از ۳۰ دقیقه از دفن‌شدن در زیر برف تنها می‌توان امیدوار بود که فقط ٥٠درصد از آسیب‌دیدگان زنده بمانند.
