دور از انتظار نبود که پس از چندی ، تب ایجاد شده در جامعه کوهنوردی ، و فضای مجازی مرتبط با این رشته ورزشی در مورد جان باختن دو کوهنورد ایرانی در اکسپدیشن #پودا فروکش کند ، و سکوت تکراری پس از وقایع ناگوار در این رشته ورزشی، دوباره جلوه گر شود !
این رویه به قدری تکراری است ، و در ادوار مختلف به چشم آمده ، که انگار رویه ای معمول و درست و بجاست .!
همچون گذشته جنجال و جوگیری همه کسانی که در این ورزش حضور دارند و غالبأ طرفداری هایشان جنبۂ نمایشی ، به واسطه نوشتن متون و اخبار در صفحات شخصی و کانال ها و گروه های مجازی موجود در شبکه‌های اجتماعی ، چه زود فروکش کرد و همه چیز به فراموشی سپرده شد !
پس از بازگشت تیم چند نفره ایرانی از منطقه پوبدا ، و ارائه گزارششان در لایو اینستاگرام ، انگار که همه قانع شده باشند ، و هیچ اتفاقی نیفتاده باشد ، سکوت معنی داری به وجود آمد که ناشی از دو علت است .
یا افکار عمومی از ارائه گزارش داده شده قانع شده‌اند ، و یا اصلا گزارش داده شده برایشان اهمیتی نداشته و سر و صدای معترضان بیشتر جنبۂ ایجاد التهاب در فضای مجازی بوده است .
در لایو اینستاگرام و گزارش داده شده ، توضیحات مبسوطی با لحنی تهاجمی ارائه گردید ، که بخشی از این اظهارات منطقی و بخشی دیگر از آن دارای ابهاماتی قابل تأمل بود . اینکه مسئولیت زنده یاد مهری جعفری بر عهدۂ کسی نبوده ، و ایشان به تنهایی قصد صعود داشته اند کاملا درست است ، اما اینکه چه عواملی موجب رها کردن ایشان در آن شرایط بوده است هنوز روشن نیست .!
تناقضات این گزارش در جایی موجب شگفتی می شود که اذعان داشتند به دلیل تجربه و توان بسیار ، هیچ نیاز به طناب به جهت صعود نداشتند ، و در جای دیگری اظهار میکنند ، چنانچه طنابهای گروه اوکراین نبود ، معلوم نبود چه سختی‌هایی را به چشم می دیدیم !
حادثه پوبدا گذشت ، همچون حادثه کولجنو و حادثه توچال ، و دیگر حوادث کوهستان . مدتی همه ما جو گیر می شویم ، به داوری و قضاوت می‌افتیم ، و آخرش هم همه چیز با یک توضیح و گزارش دم دستی به پایان می‌رسد .! و تنها چیزی که به یاد می‌ماند اینکه کوهنوردی همین است ، هر چه پیش آمد خوش آمد . هر کسی هر کار دلش میخواهد بکند و مسئولیتش در نهایت با خود اوست . چه گروهی برود ، و چه به تنهائی ! و یاد بگیریم که برای هر حادثه ای جوگیر نشویم ، چیزی که اهمیت دارد مطالبه گری پس از جوگیری است دوستان . نه سکوت .
