جیگر آدمو درمیاره ،به زبان ساده و کمی طنز ، یکی از فنی ترین قلل و در عین حال خسته کننده ترین پیمایش هارو داره .
بافت سنگی ورقه ای و شکنندۂ مسیر ، بقدری از شما انرژی می گیره که نگو … تازه وقتی فکر میکنی چیزی به قله نمونده ، باید هر چی رفتی بالا ، دوباره بیای پائین و از ارتفاع پست مجددأ شروع کنی .!!!
تراورس پایانی مسیر هم که قربونش برم ، جیگر آدمو درمیاره تا ازش رد بشی ، غفلت بکنی چند صد متر به سمت دره سُر میخوری به امان خدا ، تمامأ شن اسکیه ….
جالب اینجاست که دسترسی به قله خیلی ناجوره و تا لحظه آخر قله قابل رؤیت نیست .
هر جا پا میذاری ، زیر پات خالی میشه ، دست به سنگ هم که میشی ، آوار می شه روی سرت . خلاصه قلّه ایه واسه خودش .
فقط یک توصیه : نیمه شب استارت بزنین که زمان برگشت به تاریکی نخورین . گفته باشم ، نگین نگفتی …
به تعبیر یکی از همنوردها : کول جنو کیلو چنده …. ؟ والّا .
