” در اصول کوه نوردی نقش جلودار و پیشرو بسیار حائز اهمیت است،و عنوان میگردد که هر کجا دیگران سرعت گام هایشان کند میشود این رهبر و پیشرو گروه است که با افزایش سرعت گامهایش،دیگران را به سرعت و تحرک بیشتر مجبور می سازد و همچنین در اصول کوه نوردی عنوان میشود که اگر چیزی غیر از این باشد رسیدن به قله ناممکن یا خیلی سخت میشود،حال به نظر شما چگونه این مباحث به حوزه ی روانشناسی موفقیت مرتبط میشود؟
به نظر شما این اصول کوه نوردی دقیقا مثل اصل رهبر و رهرو بودن حاکم بر هستی نیست؟
به نظر شما ما نمیتوانیم عملکرد خدا و حکمت او را با رهبران کوه نورد تشبیه کنیم؟
به نظر شما در مواقع گوناگون به خصوص مواقع سخت زندگی ما نباید همانند رهروانی باشیم که نگاه مان به گام های حکمت های خداوند دوخته شده باشد ،و هر کجا که به سرعت گام های خدا و خواسته هایش افزوده شد ما به جای درجا زدن و غرغر کردن، به سرعت گام ها و تلاشهایمان در راستای رسیدن به رهبر روزگارمان که همان خدا و حکمت های الهی هستند بیفزایم؟
همانگونه که یک کوهنورد به رهبرش در کوه نوردی ایمان می آورد خوب است که ما حداقل به همان میزان به خدا و حکمت هایش ایمان داشته باشیم و باور داشته باشیم که چه بسا افزایش سرعت اتفاقات ناخوشایند روزگار، همان گام هایست که تند میشوند تا با افزایش انگیزه های درونی ما، هر چه زودتر ما را به قله برسانند.
در اتفاقات گوناگون زندگی اصل اساسی داشتن ایمان به خدایی است که همه چیز هستی حاصل حکمت اوست.
به امید رسیدن به قله
