محمد امجدیان در یادداشتی که برای پایگاه خبری بام نیوز ارسال نمود اظهار داشت:
“من فکر می کنم آدم با ویرایش کردن نوشته های خودش نویسنده می شود”
« ایمره کرتس »
نقش قلم در جامعه کوهنوردی می تواند بسیار تأثیرگذار باشد و رسالتی بزرگ بر اهالی کوه نویسان و تاریخ نویسان کوهنورد است که از دوجنبه نگاهی اخلاق مدارنه و اندیشمندانه به این رشته از ورزش کشور داشته باشند تا بتوان با حفظ امانت داری آثاری موثق را به رشته تحریر در آورد و به آیندگان سپرد.
براستی آنهایی که در این راستا قدم و قلم می زنند تا چه حد کوشا و موفق اند ؟
به نظر می آید درحال حاضر کوهنویس و یا «تاریخ نویس کوهنورد و عاشق درکشور نادراست »
هرچند گذشتگان مستنداتی مکتوب و غیر نوشتاری و نمادین همچون گشایش مسیر ها ,انتقال آموزش و تجربه ،چاپ نشریات ، گزارش ها و چاپ کُتب در این خصوص متحمل زحمات فراوان شده اند، اما در این شرایط هم با توجه به هجوم کوه پیما یان کوهنوردان و علاقه مندان به طبیعت در اکثر نقاط کوهستان های ایران می بینیم فقط تعداد معدودی خوب کار می کنند و تأثیر گذارند، چون دارای ریشه و هویت تاریخی اند و پیوندی ناگسستنی با کوه و کوهنوردی دارند ، بی شک جوهره و نفس کارشان صادقانه و در حد امکانات و شرایط زمان خود قابل تحسین و تقدیر است.
حال در این دو دهه‌ی اخیر با این همه جماعت کوهنورد نما ،تخریب به کوه و طبیعت از حد معمول گذشته و بسیار نگران کننده است.
البته متذکر شوم که کُتب و مقالات فروانی در این راستا در زمینه های فرهنگ سازی و ادبیات کوه و کوهستان چاپ شده است ، اما کو گوش شنوا .
من اول از خود شروع کنم ، اوایل دهه‌ی هفتاد شروع به کار کردم و با توجه به شرایط بغرنج اجتماعی و اقتصادی از تجارب پیشکسوتان در حد امکانات و استعداد فردیم قدمی برداشته و قلمی زده ام آن هم نه مطلوب ، بلکه به اندک ، امیدوارم در این مدت دچار مبالغه گویی و یاوه گویی نشده باشم ، چون در جامعه کوهنوردی منتقدی وجود ندارد که من و امثالهم را نقد کنند.
ما نباید فراموش کنیم که این نوع نگاه و نقد را ابتدا باید در کادر رسمی فدراسیون کوهنوردی جستجو کرد، اما فدراسیون هیچوقت منتقد خوبی نبوده ،زیرا یکی از علل خیلی از حوادث ، اتفاقات و مسایل کوهنوردی و حتی تخریب طبیعت در کوه ها را از بی توجهی هیأت و فدراسیون کوهنوردی درطول این سالیان متمادی باید دانست ، مانند بحران مدیریت ، اقتصادی و مالی ، فاجعه های زیست محیطی ، ضعف مدیریت و عدم توجه به فرسایش بی رویه کوه ها بالااخص دماوند و علم کوه از نمونه های آن است.
