به گزارش بام، محمدحسین کیاشمشکی جوان اسکی‌باز که در ۲۲ سالگی دچار مصدومیت از ناحیه نخاع شد، اکنون به الگویی برای بسیاری از معلولان تبدیل شده است؛ الگویی که در کمتر از ۱۰ سال، ضمن فتح ۱۸ قله مرتفع کشور، موفق به سیاحت در تمام استان‌های کشور شده است. برای کیاشمشکی معلولیت نه تنها معنایی ندارد بلکه واژه‌ای منفی است که موجب خواهد شد تا وی را از مسیرش باز دارد.
او علاقه‌ای به ورزش حرفه‌ای و حضور در میادین جهانی ندارد، کار قهرمانان پارالمپیکی را مورد ستایش قرار می‌دهد و نمی‌خواهد جامعه به چشم یک معلول به وی نگاه کنند. کیاشمشکی قصه سخت زندگی خود را روایت کرد؛ سختی‌ای که اکنون با ابزار ورزش، شیرینی خاص خود را دارد.
از روزی می‌گوید که در حین اسکی مصدوم شد و ۲ سال خانه‌نشین بود؛ جایی که در خواب، رویای حضور در پیست شمشک می‌دید اما در بیداری پاهای وی توان حرکت نداشتند. آن روزها بود که به مشکلات ناشی از ضایعه نخاعی پی برد. او به شخصه نظاره‌گر از بین رفتن بافت ماهیچه و عضلات پای خود بود. پایی که بارها با کمک آن از پیچ‌های تند و سخت پیست اسکی شمشک عبور کرده بود. کیاشمشکی ماه‌ها در این افکار غرق بود که چگونه عمری رت با پاهای بی‌حس زندگی کند و بعد از ویلچرنشینی، مردم در خصوص وی چه فکری خواهند کرد. آیا او نیز لقب معلول را در جامعه یدک خواهد کشید؟
معلولیت واژه منفی برای ورزشکار پیست شمشک بود دوست نداشت این واژه از سوی اطرافیان برای او تکرار شود، لذا اراده کرد و توانست از جای خود برخیزد. برخواستنی که در نهایت موجب شد تا او ۱۸ قله مرتفع ایران را فتح و در تمام استان‌های کشور سیاحت کند. کیاشمشکی که اکنون با عصا تردد می‌کند، حتی برای دربند کشیدن دیو سپید ایران اقدام کرد و توانست تا ارتفاع پنج هزار متری قله دماوند برود.
او در مسیر فتح قله‌ها یا گردشگری به اراده خود متکی است و دوست ندارد سربار کسی باشد. می‌گوید: اگر خانواده یا دوستان پایه باشند به همراه آنان به تفریح و کوهنوردی می‌روم اما اگر کسی هم نباشد به تنهایی اقدام خواهم کرد در مسیر نیز خودم رانندگی می‌کنم و این کار هم شیرین و لذت‌بخش است و هم سختی‌های خود را دارد. با حضور در استان‌های مختلف به دنبال آن هستم که این پیام را به جامعه معلولان بدهم که معلولیت محدودیت نیست بلکه نیاز به اراده‌ای آهنین از جنس ورزش دارد و باید بر آن غلبه کرد.
او می گوید: بسیاری از معلولان کشور به خاطر مشکلات حرکتی دچار انزوای اجتماعی شده‌اند، می‌خواهم به کسانی که مشکلات حرکتی دارند بگویم، افسردگی و خانه نشینی راهکار نیست بلکه ابزاری به نام ورزش وجود دارد که می‌تواند نسخه شفابخش تمام مشکلات باشد.
کیاشمشکی از سختی‌های مسیر فتح قلل مرتفع می‌گوید، مسیرهایی که برخی از مواقع اشک یک معلول را در خواهد آورد. او با هشت پلاتین در کمر و بدنی بدون حس لامسه این کار بزرگ را انجام داده است. صعود برای وی راحت‌تر از فرود است زیرا در زمان بازگشت از قله به زانوهایش فشار زیادی می‌آید و تمام فشار بدن نیز بر روی دستان است. فشاری که در نهایت موجب شده تا پزشکان وی را از کوهنوردی منع کنند و کیاشمشکی در ۲ سال گذشته کمتر به کوهنوردی پرداخته، اما او هنوز عشق و علاقه خود را به این رشته از دست نداده است. آخرین قله‌ای که تسلیم اراده این ورزشکار معلول شد، زرین‌کوه شهرستان فیروزکوه بود که با شیب تند ۹۰ درصد نتوانست مانعی در برابر کیاشمشکی ایجاد کند.
پیشنهاد حضور در رشته‌های پارالمپیکی را رده کرده است. او باور دارد که افتخارآفرینی برای کشور بسیار زیبا و ارزشمند است، اما می‌گوید: من از واژه معلولیت دلخوشی ندارم و نمی‌خواهم این عنوان را یدک بکشم. نمی‌خواهم کسی به چشم یک معلول به من نگاه کند. من اگر در خارج از کشور بودم و این فعالیت‌ها را انجام می‌دادم شرایطم خیلی بهتر بود و کارهایم بیشتر رسانه‌ای می‌شد اما در ایران اینگونه نیست. ۱۸ قله را با سخت‌ترین شرایط فتح کردم اما فدراسیون کوهنوردی حتی یک تقدیر ساده از من انجام نداد. هدفم از فعالیت ورزش و تفریحی این است که با معلولان در جهت بازگشت به زندگی انگیزه بدهم زیرا بیش از هر کس دیگری از مشکلات ناشی از معلولیت آگاه هستم.
روایتش از سختی‌های معلولیت دردناک است. باور دارد باید در کنار یک معلول یا یک ضایعه نخاعی زندگی کرد، تا بتوان مشکلات وی را فهمید. من یک مستند خارجی دیدم که کوهنورد به خاطر گرفتار شدن در سرما دست و پای خود را از دست داد اما بعد از چند سال دوباره به فعالیت خود ادامه داد و موفق شد با سخت‌ترین شرایط نیز به کوهنوردی ادامه دهد. من با دیدن آن مستند از بستر معلولیت برخواستم و خدا را شکر اکنون به یکی از فعالترین افراد ضایعه نخاعی تبدیل شده‌ام.
او در پایان گفت: نمی‌دانم به چه دلیل دنیا از من انتقام گرفت و من تسلیم نمی‌شوم و با زندگی کردن از دنیا انتقام خواهم گرفت.
