در این دوره پر کشاکش و اصطحكاك زندگی روزمره انسانها کمی دچار سر در گمی کم طاقتی و استرسهای ناشی از سختگیری زندگی شده اند
در این بین جماعتی هستند به نام کوهنوردان که به دلایلی صبورتر و با روحی بزرگتر زندگی میکنند.
دلایل بالا رفتن صبر و تحمل در کوهنوردان :
مگر نه اینکه کوهنورد در سرمای طاقت فرسای زمستان با هر گام که بر میدارد شلاقی از سوز سرد و کولاک بر صورت خود تحمل میکند.
مگر نه اینکه کوهنورد در گرمای طاقت فرسای تابستان با هر گامی که بر میدارد شلاقی از گرما و آتش سوزان گرما بر صورت خود تحمل میکند.
مگر نه اینکه کوهنوردان دل و جان به سنگ و سخره,یخ و برف میسپارند.
مگر نه اینکه کوهنوردان از خود میگذرند به خاطر همنوردشان.
مگر نه اینکه ما کوهنوردان با سختی جسممان را با طبیعت وحشی, هماهنگ و مچ میکنیم.
مگر نه اینکه کوله سنگین بر دوش کشیدن مغایر با تنبلى و تن پروریست.
و اینچنین است که در اوج به چالش کشیدن جسم روحمان بر جسممان غلبه میکند تا به قله والای انسانیت که شامل :مرام معرفت و منش اصلی کوهنوردیست,صعود کنیم.
و آنجاست که رفته رفته صبر و آستانه تحمل یک کوهنورد بالا و بالاتر میرود و به قول معروف میگویند کوهنوردی مدرسه بزرگ انسان سازی و خود سازیست.
از دید دیگر کوهنوردی تنها ورزشی است که مرزی بین انسانها ندارد,جنسیت رنگ پوست ملیت سطح مالی قد شكل قیافه و…در کوهنوردی واقعی جایی ندارد و این هدف والاى کوهنوردیست که همان انسان بودن است ,حرف اصلی است.
کوهنورد واقعی میکوشد تا هر چه بیشتر منش و مرام خود را ارتقا دهد و نه لباسها لوازم و تجهیزات برند و صعودهای بلند مرتبه و مدارک مربیگریش را.
معنی و هدف اصلی بالا رفتن از کوه یعنی:
بالا رفتن آستانه تحمل , بردبارى و بالا رفتن ظرفیت درونی انسان است
در واقع تحمل تشنگی خستگی گرما سرما و عصبانیت است.
و همه و همه این موارد یعنی بالا رفتن سطح انسانیت,یعنی فراگیری صبر و طاقت و به قول عزیزی واکسینه شدن در مقابل ضعفهای جسمانی و روحی روانی میباشد,صعود یعنی با آغوش باز به دنبال هدف رفتن ,یعنی به دنبال امید رفتن.
امید است همه ما کوهنوردی را با اولویت بالا رفتن سطح مرام و منش کوهنوردی در درون خود دنبال نماییم که همانا با بالا رفتن سطح منش کوهنوردی سطح صبر تحمل و انسانیت خود را بالا برده ایم.
