زنان تمایل بیشتری به کارهای گروهی دارند و این تمایل با نفس کوهنوردی که ورزش گروهی و جمعی است هم راستا است .
خانم‌ها به دلیل آناتومی‌خاصی که دارند تنها ۶۵ درصد قدرت بدنی مردان را دارا هستند.
که از این میزان ۶۰ تا ۷۰ درصد آن دراندام‌های تحتانی آنان است که به معنی قوی‌تر بودن آنان نسبت به مردان است .
نوع فیبرهای عضلانی به‌گونه‌ای است که نسبت به خستگی مقام‌ترند. پس عملکرد بیشتری نسبت به مردان دارند.
اشباع اکسیژن خون زنان در ارتفاع به ویژه در دوران قبل از یائسگی کمتر باعث ارتفاع زدگی مزمن Mountain Sickness می شود.
همچنین در مطالعه‌ای در دماوند میزان بروز بیماری حاد ارتفاع AMS در زنان کوهنورد بسیار کمتر از مردان بوده است. هیچ اختلافی در بروز و شیوع خیز مغزی بین خانم ها و آقایان وجود ندارد.
زنان به دلایل مسایل بارداری و زایمان مقداری از کلسیم بدنشان به جنین منتقل شده و مستعد انواع بیماری‌های استخوانی و آرتروز در میانسالی می گردند و نیاز مبرمی به ورزش هایی چون پیاده‌روی و کوهنوردی دارند.
عواملی چون شیوع کم‌خونی ناشی از فقرآهن(که در ۹۹ درصد از زنان ایرانی وجود دارد) تغییرات هورمونی و وضعیت حساس دوران بارداری نیز از عوامل محدود کننده فعالیت‌های کوهنوردی زنان است، تاثیر روحی این ورزش روی زنان هم غیرقابل انکار است به‌طوری که ۸۲ درصد از زنان کوهنورد ایرانی معتقدند که کوهنوردی علاوه بر جسم، تاثیر بسزایی در روح و روان آنها دارد.
