به گزارش خبرنگار پایگاه خبری بام ، کمیل پورضیایی؛ مدیرعامل جوان و استراتژیست شرکت پتروشیمی خارگ، با رأی اعتماد سهام‌دار عمده، به نمایندگی از شرکت سرمایه‌گذاری صبا تأمین، به عضویت هیئت‌مدیره شرکت سرمایه‌گذاری نفت، گاز و پتروشیمی تأمین (تاپیکو) درآمد.
این انتصاب در شرایطی صورت می‌گیرد که صنعت پتروشیمی ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند ترکیب «تجربه عملیاتی میدانی» با «رویکرد سرمایه‌گذاری بلندمدت» در سطح تصمیم‌گیری کلان است. پورضیایی، به عنوان مدیری که طی سال‌های اخیر با اتکا به بازآرایی مدیریتی و بهره‌گیری از ظرفیت‌های مغفول در پتروشیمی خارگ توانسته شاخص‌های تولید، صادرات و تاب‌آوری عملیاتی را به سطح بالاتری برساند، اکنون وارد ساختاری شده که از آن انتظار می‌رود آینده‌ساز ساختار پتروشیمی کشور باشد.
بر اساس تحلیل‌های منتشرشده در محافل تخصصی، ورود پورضیایی به هیئت‌مدیره تاپیکو را می‌توان نشانه‌ای از آغاز یک بازتعریف جدی در شیوه هدایت سبد دارایی‌های پتروشیمی شستا دانست. این بازتعریف نه‌فقط ناظر بر افزایش بازده سرمایه‌گذاری، بلکه معطوف به ارتقاء کیفیت حکمرانی در سطح بنگاه‌های بالادستی خواهد بود.
تاپیکو، به عنوان یکی از بازوی‌های راهبردی شستا، مالکیت و مدیریت مستقیم یا غیرمستقیم بر مجموعه‌ای از بزرگ‌ترین شرکت‌های پتروشیمی کشور از جمله پتروشیمی نوری، فناوران، فارابی، خراسان و خارگ را در اختیار دارد. تصمیمات هیئت‌مدیره این هلدینگ، تأثیر مستقیمی بر روند تأمین پایدار خوراک، سیاست‌های توسعه‌ای، و حتی قیمت‌گذاری محصولات زنجیره ارزش در بازار داخل و صادرات خواهد داشت.
در این میان، انتخاب مدیری با تجربه میدانی از قلب جزیره خارگ، که در عین حال با پیچیدگی‌های مالی و سرمایه‌گذاری نیز آشناست، می‌تواند نقطه تلاقی دو منطق “تولیدگرا” و “بازده‌محور” در سیاست‌گذاری هلدینگ باشد. چنین ترکیبی، آن‌گونه که در بیانیه‌های اخیر صبا تأمین نیز قابل ردیابی است، بخشی از نقشه راه جدید این هلدینگ برای مقابله با عدم قطعیت‌های اقتصادی و انرژی در منطقه غرب آسیاست.
از این منظر، عضویت پورضیایی را نمی‌توان صرفاً یک جابجایی معمول مدیریتی دانست؛ بلکه باید آن را بخشی از پروژه نوسازی ژنراتیو تاپیکو در لایه تصمیم‌سازی تلقی کرد. پروژه‌ای که هدف آن، عبور از ساختارهای ایستا و ورود به دوران “سرمایه‌گذاری با قدرت تبیین” است؛ سرمایه‌گذاری‌ای که نه بر مبنای ترازنامه، بلکه مبتنی بر درک جامع از محیط عملیاتی صنعت شکل می‌گیرد.
