به گزارش بام نیوز، بخش اول : روز واقعه مرتضی تا ارتفاع ۸-۷ متری شش ابزار کار گذاشته بود و حالا به کلاهک نزدیک شده بود. باید قدری به راست می رفت و سپس راه خود را به سمت بالا ادامه می داد.
فرشاد میجوجی که از چیدن ابزارهایش فارغ شده بود نگاهی به بالا انداخت تا صعود مرتضی را تماشا کند.
این سومین صعود مسیر “دوستت دارم” در ان روز بود.
اولین صعود را زانیار انجام داده و مرتضی حمایت کرده و یومار زده و بالا رفته بود.
پس از ان امین پیلارام با حمایت فرشاد صعود کرده بود.مرتضی تصمیم خود را عوض کرد و خواست صعود اولش را روی مسیر دیگری که اسانتر باشد انجام دهد اما همان هنگام که عزم رفتن داشت ،صعود پیلارام پایان یافت و حسن جواهرپور گفت همین مسیر را صعود کن. ظاهرا همه مسیرها اشغال بودند و پای هر مسیر یک گروه در انتظار بود. در حقیقت انتخاب مسیر و برنامه صعود هر کرده دو نفره،امری مشترک بود که باید ابتدای کار روی ان توافق میکردند. انتخاب” دوستت دارم” برای زانیار که درجه صعودش ۱۳ بود مناسب بود زیرا در همان بدو امر که انرژی بیشتری داشت مسیرهای دشوار را صعود میکرد اما برای مرتضی انتخاب خوبی نبود.ولی به هر حال مرتضی با این انتخاب موافقت کرده بود.
همه میدانستند مسیرهای “دوستت دارم” و” زیر باران ” دشوارتر هستند و ترجیح میدادند صعود انها را به تعویق اندازند یا بهتر است بگویم از انها بگریزند. درجه مسیر دوستت دارم ، ۱۲-۵ با ابزار گذاری نرمال است. درجه زیرباران ۱۰-۵ است اما شرایط بسیار بدی برای ابزارگذاری(درجه x) دارد. امین پیلارام معتقد است انتخاب مسیری چون زیر باران برای ازمون اشتباهی بزرگ است که هیچ توجیهی ندارد.
نخستین بار بود که در ازمون ورودی مربیگری درجه دو و همه دوره ها مسیری با درجه ۱۲-۵ ازمایش میشد.
بسیاری از شرکت کنندگان سختی دوره را ناشی از حضور چند سنگنورد که درجه انها ۱۳-۵ بود، میدانستند. از جمله انها امین پیلارام، زانیار ابراهیمی، نسیم عشقی و فرشاد میجوجی بودند.
اگر مرتضی قصد داشت کارش را از مسیر دیگری اغاز کند بهتر بود از ابتدا به اتفاق زانیار انتخاب دیگری میکردند حالا دیگر با توجه به شرایط گفته شده و تنگی وقت، ناگزیر از صعود” دوستت دارم” بود.
درجه مسیر تا جایی که مرتضی قرار داشت ۱۱_۵ بود و کراکس مسیر بعد از ان اغاز میشد.
پس از مرتضی نوبت فرشاد بود.
باری، هنگامیکه فرشاد سر فراز میکند تا صعود مرتضی را ببیند او اماده حرکت به سمت راست بود.
فرشاد می بیند که میانی چهارم درامده و روی طناب سر خورده و به میانی سوم گیر کرده است. یک فرند که با کارابین حدود سی سانتیمتر طول داشت روی طناب بود.
بلافاصله فرشاد میگوید مرتضی رول بگیر.
اما مرتضی قصد حرکت به راست داشت. زانیار هم به او طناب داده بود.زانیار به فرشاد میگوید بزار کار خودش رو بکنه.
طناب ،پشت پای چپ مرتضی رفته بود. زانیار به او گفت طناب را از پشت پایت رد کن.
مرتضی پای راست خود را باز میکند تا به راست برود ولی قادر به جابجایی نیست و انرا به جای نخست باز میگرداند.حالا دیگر پس از این تلاش ناموفق پاهایش میلرزد.
رول سمت چپ کمر او است.
فرشاد مجددا دخالت کرده و میگوید مرتضی یک حرکت برگرد عقب، رول بگیر
هم زمان جواهرپور که در فاصله ۷-۸ متری انها با دو عصای زیربغل صعود را نظاره میکند،میگوید مرتضی کوییک بزن.
اما چنان اهسته و بیهوده، که جز بهنام جداییان که کنارش ایستاده است هیچکس صدایش را نمی شنود.
کورش نگهبان که در مسیر زیر باران ازمون میگرفت گفته بود برای هر رول که بگیرید ده امتیاز کم میکنم. ازمون دهندگان که همگی مربی درجه سه بودند با خنده و شوخی به سخن او اعتراض کرده بودند. کلا شوخی و جدی کورش معلوم نبود.احسان جباری که یکی دیگر از مربیان بود با لحنی که شوخی و جدی ان هم نامعلوم بود گفته بود چه خبره؟ حداکثر پنج امتیاز کم کن.
اما در گفتگوی داخلی مربیان که سنگنوردان از ان بی خبر بودند جواهرپور گفته بود حداکثر سه امتیاز کم کنید و این نشان میداد هیچ شوخی ای در کار نبوده است.
به هرحال ما هیچگاه نخواهیم دانست که ایا مرتضی به دلیل همین دست سخنان و مقررات در برابر گرفتن رول مقاومت میکرد یا انطور که فرشاد ارزیابی کرده بود دیگر قادر به انجام هیچ حرکتی نبود.
ماهها تعطیلی سالنهای سنگنوردی و فعالیتهای ورزشی به علت کرونا بدن مرتضی را ضعیف کرده بود درنتیجه امادگی جسمانی لازم برای چنین صعودی نداشت. و این را به دوستانش از جمله زانیار و فرشاد گفته بود. او و زانیار پنج روز قبل برای تمرین در سنگ سوری به قزوین نزد فرشاد رفته بودند. سنگ سوری محل ازمونها بود و سه روز ازمون در انجا برگزار شده بود اما ناگهان ازمون روز چهارم، به دلیل خرابی هوا به پل خواب منتقل شده بود.
