تحلیل حادثه پل خواب
در برابر نگاهی که به قانون بی توجه یا کم توجه است و علاقه دارد مسایل و روابط را بر اساس سلیقه و نظر خود داوری کند و قانون را تفسیر شخصی کند، مجبورم دلایل خود را از زوایای مختلف ارائه کنم چون این تفسیرهای شخصی بسیار گونه گون هستند.
۱- این سخن که اگر مرتضی انصراف میداد حادثه رخ نمیداد، از اساس غلط است.زیرا اگر هم انصراف می داد همه عوامل حادثه ساز به قوت خود باقی بود و فقط با خوش اقبالی ممکن بود اتفاقی نیفتد.
همان اقبالی که از مرتضی روی گرداند و فاجعه افرید. مثلا اگر حمایتچی وظیفه خود را به درستی انجام داده بود و مرتضی رول میگرفت نه تنها هیچ بحثی در نمی گرفت بلکه کسی را یارای کوچکترین انتقادی از سبک غیر مسئولانه سرپرستی جواهرپور و خطر ساز ازمون نبود. در نتیجه این روش خطرناک نه تنها توسط وی بلکه توسط دیگران ادامه میافت تا سرانجام روزی با مرگ جوانی دیگر به چالش کشیده شود و یا متوقف شود. روزی که شاید اثری و یادی از اغازگر این روش غلط نبود.
خطر در ذات برنامه ریزی این ازمون بود و اگر مرتضی نبود، گریبان دیگری را میگرفت.
دیگرانی هستند که گفته اند اگر مرتضی ان مسیر را به سلامت صعود کرده بود و برنامه متوقف نمیشد، این بلا بر سر ما می امد.
فرشاد میجوجی اخیرا در مکالمه ای به من گفت هر چه فکر میکنم به این نتیجه میرسم که برنامه ان روز ممکن نبود بدون حادثه به پایان برسد.
پس بهتر است گریبان قربانی را رها کنید و راه گریز متهم را ببندید وگرنه شما هم شریک فکری و اخلاقی حوادث مشابه بعدی هستید.
۲- انتظار باطلی است اگر تصور کنید این بحث به همین اسانی خاتمه میابد.
زیرا عمق ریشه این شیوه فکری که ملغمه ای از قانون گریزی و تقدیر گرایی است به قدمت موجودیت تاریخی ماست.
دوستان عزیز خواهند گفت این حکم که اگر مرتضی انصراف میداد حادثه ای رخ نمیداد شامل همه ازمون دهندگان مشابه است. اگر همه انهایی که درجه صعودشان کمتر از ۱۲-۵ بود انصراف میدادند همه چیز به خوبی و خوشی خاتمه میافت.
در واقع این گروه حاضرند پای همه بیگناهان را به میدان داوری بکشند اما از شیوه فکری ،فلسفی خویش یا دفاع از متهم اصلی دست نکشند.
من برای نشان دادن پوچی این استدلال ،یک گام عقب نشسته و فرض میکنم انصراف داوطلبانه همه کسانی که درجه صعودشان کمتر از ۱۲-۵ است مقرر شده باشد و هیچکس هم در ارزیابی خود اشتباه و یا ریسک نکند، با وجود همه این فرضهای نامطمئن میپرسم ایا کسی که درجه صعودش ۱۲-۵ است همه صعودهایش در مسیری با همین درجه، موفقیت امیز است؟
ایا پاندول نمیشود؟
ایا ابزارش خارج نمیشود؟
پاسخ پیش کسوت محترم ما این بود که این اتفاق برای انها هم رخ میدهد.
پس حتی اگر رسما در ازمون ابزار گذاری ،شرکت افرادی که درجه کارشان کمتر از درجه ازمون است، منع شود، خطر به قوت خود باقی می ماند و این همه شرط و شروط مشکل را حل نمیکند.
بعد از سقوط مرتضی ، پیشنهاد محدود کردن درجه ازمون ترد به ۱۱-۵ قویا مطرح بود. ان پیشنهاد هم که مفهوما مشابه نظر فوق است با همین مشکل مواجه است، زیرا بازهم ایمنی و جان افراد را تضمین نمیکند.
من با محدود کردن درجه ازمون ترد به دلایل دیگر یا حتی به دلیل افزایش ایمنی مخالفتی ندارم و نظر کارشناسان در این مورد را در بخش پنجم منعکس خواهم کرد، ولی همه اینها به منزله چکش بر نعل کوفتن است.
ایا به جای این همه حاشیه روی بهتر نیست چکش را با قدرت بر میخ بکوبیم؟
میخ و‌چکش در برنامه اموزشی در دست سرپرست است ،به همین علت ایین نامه ها به درستی، مسئولیت برنامه ریزی و سازماندهی ایمنی را بر عهده وی گذارده اند.
این مسئولیتی تقسیم ناپذیر است.
اگر بگویید که من قصد دارم شرکت کنندگان را فارغ از مسئولیت بدانم، به خطا رفته اید. انها هم مسئولیت خود را دارند ، اما به هیچ وجه در تصمیم گیری و طراحی سرپرست برای یک ازمون ایمن، شریک نیستند.
کاری که در اینجا انجام دادم دفاع از قانون و‌توضیح ان بود.
متاسفانه در جامعه ایرانی باید به هزار زبان همگان را در مورد درستی و ضرورت قانون اقناع کرد اما درد اینست که مقاومت در برابر ان پایان ناپذیر است. انرا طبق برداشت و سلیقه خود بطور ناقص اجرا میکنیم و هنگامی که در مخمصه می افتیم در جستحوی دلایل اقدام خود میگردیم.
نام این شیوه ، بی خردی است.
این بدبختی ناشی از رشدنایافتگی احساس مسئولیت و شخصیت اجتماعی افراد در جامعه حرمان زده ایران است.
