به گزارش پایگاه خبری بام، ناصرالدین‌شاه در ماه‌های گرم سال در چادر‌هایی که برای او در شهرستانک نصب می‌کردند منزل می‌کرد. در ۱۲۹۴ قمری دستور داد کاخی در این منطقه احداث کند از این رو به امین‌السلطان دستور داد اقدام به طراحی و ساخت کاخ شهرستانک کند. او نیز حاجی ابوالحسن معمارباشی را مأمور به ساخت کاخی در ابتدای دره و سرچشمه رودخانه شهرستانک کرد. ساخت کاخ در ۱۲۹۵ قمری پایان یافت.
این کاخ دارای دیوانخانهٔ بزرگ و اندرونی و چندین حمام و حوض بود که فواره‌های از طریق آب رودخانه می‌آمد و دوباره به رودخانه باز می‌گشت.
پس از سقوط قاجاریه، کاخ به دلیل بی‌توجهی، شرایط جوی نامناسب و غارت و تخریب انسانی، رو به ویرانی نهاد. روند تخریب و ویرانی بنا تا حدود سال ۱۳۴۸ خورشیدی ادامه داشت، تا در این سال با تصمیم فدراسیون کوهنوردی ایران به عنوان اقامتگاه موقت کوهنوردان بازسازی شد.
کاخ شهرستانک در ۱۶ شهریور ۱۳۷۶ با شماره ۱۹۲۵ در فهرست آثار ملی ایران ثبت شد.
بخش های مختلف کاخ ناصری
کاخ در دو بخش بیرونی و اندرونی ساخته شده‌است. حیات بیرونی به شکل مستطیلی با دو کنج پخ در چهار تراز طراحی شده و ورودی به شکل نیم دایره در تراز اول قرار گرفته‌است. عمارت بیرونی در ابعاد ۱۲ در ۲۴ متر در دو طبقه در تراز سوم ساخته شده بود که در حال حاضر طبقه دوم تخریب شده. در بخش شمال غربی و در مرز میان اندرونی و بیرونی حمام خصوصی شاه قرار دارد.
بخش اندرونی شامل دو حیاط در دو تراز متفاوت است. حیاط شمالی یا تحتانی با ابعاد ۱۸ در ۲۴ متر مسکن خدمه بوده و حیاط جنوبی با ابعاد ۲۶ در ۴۰ متر برای سکونت حرم شاهی ساخته شده‌است. اندرونی از لحظ ساختمانی شبیه کاروانسرا است و این شباهت در حیاط جنوبی بیشتر است.
