به گزارش بام نیوز، کانگچن جونگا سومین کوه مرتفع جهان و کوهی که صعود آن به سختی و خطرناک بودن مشهور است، اولین بار در سال ۱۹۵۵ توسط یک تیم انگلیسی متشکل از «جو براون»، «جورج باند»، «تونی استریتر» و «نورمن هاردی» از مسیر غربی صعود شد.
پس از نخستین صعود کانچنچونگا بیش از بیست سال منتظر صعود دوم بود و سپس سومین صعود از رخ شمالی، در سال ۱۹۷۹ توسط یک تیم چهار نفره صعود شد. یکی از اعضای این تیم «دوگ اسکات»، کوهنورد متفکر انگلیسی بود.
كانگچن جونگا آخرین كتاب «دوگ اسكات» قبل از مرگ وی در سال ۲۰۲۰ بود که توسط «كاترین مورهد» ویرایش شده است. در این کتاب اسکات ضمن بررسی رویکردهای غربی و تلاش برای صعودهای اولیه کوه، کوهستان و بومیان آن را کشف میکند. این کوه در مرز بین نپال و سیکیم در شمال شرقی هند قرار دارد. در واقع مدتها اعتقاد بر این بود که کانچنجونگا بلندترین کوه جهان است، تا اینکه در قرن نوزدهم مشخص شد قله XV – اورست – بلندتر از این کوه است. به دلیل احترام به اعتقادات بومیان منطقه سیکیم، هیچ کوهنوردی تا آن زمان قدم در بالای قله مقدس کانچنچونگا نگذاشته بود.
صعود به این کوه در سال ۱۹۷۸، یعنی سه سال پس از اولین صعود انگلیسیها به اورست به اتفاق «دوگال هاستون» آغاز شد. در این تیم بزرگترین کوهنوردان تاریخ حضور داشتند: علاوه بر «دوگاسکات»، «جو تاسکر»، «پیتر بوردمن» و «ژرژ بتمبورگ» سایر اعضای تیم بودند. این صعود با حداقل پشتیبانی شرپاها، بدون رادیوبیسیم و عمدتا با هزینه شخصی و بدون پشتیبان مالی انجام شد. این اولین باری بود که کوهی از این مقیاس ارتفاع با استفاده از یک مسیر دشوار و جدید بدون استفاده از اکسیژن و با چنین تیم کوچکی صعود میشد. اسکات، تاسکر و بردمن در ۱۶ مه ۱۹۷۹ موفق به صعود قله شدند و افسانههای خود را در این دوره طلایی محکمتر کردند.
کتاب کانچنچونگا ادای احترام «دوگ اسکات» به این کوه مقدس است، صعودی بزرگ برروی یک غول هیمالیایی، نوشته شده توسط یک غول کوهنوردی هیمالیایی.