وسیله ای فلزی و دارای تیغه های بلند که به زیر کفش بسته می شود و مناسب حرکت بر روی یخ می باشد و به وسیله آن می توان راحت تر روی یخ حرکت نماییم بدون آن که سُر بخوریم. در واقع تیغه ها ایجاد اصطکاک می نمایند.
کرامپونها در سه مدل ساخته می شوند که عبارت است از: کرامپون پیاده روی و کوهنوری، کرامپون صعود بر روی آبشارهای یخی و کرامپون معروف به یخ شکن.
کرامپون صعود، دارای تیغه های اضافی در جلوی پا می باشند و طوری طراحی شده اند که در هنگام صعود به خصوص بر روی آبشارهای یخی در یخ گیر می کنند و فرد را ثابت نگه می دارد. کرامپونها معمولاً قابل تغییر هستند و روی کفش ریگلاژ می شوند و توسط بندهایی محکم به کفش فیکس می شوند و یک کوهنورد با توجه به نوع فعالیتی که انجام می دهد کرامپون مورد نظر خود را انتخاب می نماید.
کرامپون ها در زیر خود دارای تیغه‌های فلزی نوک تیز می‌باشند. این تیغه‌ها با فرو رفتن در یخ و برف مانع سر خوردن فرد می‌شوند. مدل‌های اولیه کرامپون که دارای ده تیغه بودند در سال ۱۹۳۰ جای خود را به کرامپون‌هایی با دو تیغه اضافی در جلو دادند که به کرامپون‌های دوازده تیغه‌ای معروف هستند. تیغه‌های جلوی کرامپون نیاز به کندن جای پا را حذف کردند و به فرد اجازه گام برداشتن بر روی سطح شیب‌دار برفی و یخی را می‌دهند. کرامپون‌های حاضر که جهت فعالیت‌های عمومی کوهنوردی طراحی شده‌اند هم دوازده تیغه و هم مدل‌های سبک‌تر ده تیغه هستند ولی همه آن‌ها دارای تیغه‌های جلویی هستند.
اکثر کرامپونها از فولاد مولیبدیوم- کرم ساخته شده‌اند که آلیاژی بسیار قوی و سبک وزن است. اما بعضی از کرامپونها هم از آلومینیوم هواپیما ساخته می‌شوند که از فولاد سبک‌تر است ولی بسیار ظریف و نرم‌تر از آن است و برای راه رفتن روی سنگ‌ها شکننده است. مسیرهای برفی معمولاُ شامل فواصل کوتاه سنگ و صخره نیز می‌شوند. کرامپونها باید توانایی طی چنین مسیرهایی را داشته باشند اما استفاده زیاد در این مسیرها باعث کند شدن تیغه‌های آن‌ها می‌شود.
گرچه کرامپون وسیله باارزشی در کوهنوردی است، ولی تا زمانی که کفش کوهنوردی با رویه پلاستیکی وارد بازار نشده بود، چندان رایج نبود، چون از بند برای بستن کرامپون روی کفش (که چرمی بودند)استفاده می‌شد و امکان داشت که از جریان خون به پاها جلوگیری کند.
