فعالیت کوه نوردی بر عکس تصور عامه مردم، صرفا ورزش جسم نیست بلکه مستقیم روح و روان کوه نورد را درگیر می کند. در کوه نوردی صعود به قله یک نتیجه جانبی و فرعی محسوب می شود. نتیجه اصلی آموزش مسوولیت پذیری است. در واقع کوه نورد می آموزد که باید در مقابل خود و خانواده و دوست و فامیل و جامعه و از همه مهم تر محیط زیست و دیگر زیستمندان مسوول باشد و بی تفاوت از کنار مشکلات جامعه و محیط زیست عبور نکند.
اصولا در کوه نوردی واژه هایی مانند رقیب و حریف و رقابت و مبارزه و این حرف ها وجود ندارد. کوه نوردان در صعود به قله ها یار و یاور هم هستند و به شدت از یکدیگر مراقبت می کنند.
این فرمایشات گهربار استاد محمدرضا حکیمی واقعیت وجودی کوه نوردی مسوولانه را به بهترین شکل ممکن بیان می کند؛
بر عکس تمام فعالیت های ورزشی مقابله دو کوه نورد از باب مبارزه نیست بلکه از باب قدرت دادن و کمک کردن و یاری رساندن و روحیه دادن به همدیگر است و همین رفتار است که کوه نوردی مسوولانه را بسیار باارزش و منحصر به فرد کرده است.
واقعیت حیف است که در کوهستان، این مهم ترین افریده خداوند در کره زمین، کوه نوردان به دنبال رقابت و زمین زدن همدیگر باشند. این تفکرات نادرست و غلط و کهنه باید برای همیشه از اخلاقی ترین فعالیت ورزشی جهان رخت بربندد. شایسته است مدیریت جامعه کوه نوردی این نگاه رقابتی خود را تغییر دهد و اصلاح کند.
انجمن پزشکی کوهستان ایران
