کوهنوردی هر چه بسوی جدیتر و حرفه ای تر شدن پيش برود از مقوله ورزش دور و به ماجراجویی نزدیک تر می شود، چه بنا به تعریف ورزش در جایگاهی مشخص مانند سالن های ورزشی با تمهیدات معین از قبیل حضور پزشک، امکانات پزشکی، داور، مربی و شرایط مناسب آب و هوابی سالن و دیگر عوامل همراه است که در کوهنوردی عمدتا اين فاكتور ها وجود ندارد.
از سویی می توان گفت یک ورزشکار خوب می تواند یک کوهنورد خوب هم باشد اما شاید یک كوهنورد خوب حتما نمی تواند یک ورزشکار خوب هم باشد لذا می توان گفت بین یک کوهنورد و یک ورزشکار تفاوت های وجود دارد.
تشخيص توانمندی یک ورزشكار خوب عمدتا بوسيله تست كوپر و نيز تست هايی مكمل ديگر از قبيل چهار گانه های بارفيكس، دراز نشست، پرش جفت و پرش طرفين انجام می گيرد.
همچنين تمرينات با وزنه به خصوص حركات بالا تنه از اهم تمرينات ورزشی است كه متاسفانه بسياری از كوهنوردان ما به اين نوع تمرينات چندان توجه ای ندارند و در تست های مذبور نمره مطلوبی را كسب نمی كنند و عمدتا دارای بالا تنه ضعيف هستند.
اينكه گفته می شود بهترين تمرين برای كوه نوردی همان كوه نوردی است بجز در موارد فنی و آموزش های تکنیکی در بحث آمادگی جسمانی چندان صحيح به نظر نمی رسد.
یک كوهنورد خوب جهت ارتقا سطح آمادگی جسمانی خود در جلسات تمرينی هفتگی بايستی بتواند:
١. خوب بدود
٢. خوب شنا كند
٣. خوب دوچرخه سواری كند
۴. خوب طناب بزند
۵. تمرين چابکی داشته باشد
٦. به تمرينات هوازی و غير هوازی بپردازد.
نویسنده؟
ویرایش: دکتر حمید مساعدیان