به نظرم نیرویی هست که ما کوه‌نوردان را از درون به سمت بالا رفتن و فتح کردن هدایت و تشویق می‌کند…
نیرویی نامرئی و مثبت…
نیرویی که از درون با هر قدمی که در برف و بوران؛ در آفتاب سوزان برمیداریم، به ما قدرت می‌دهد…
یک انگیزه درونی…
ما کوه‌نوردان از ماجراجویی و ریسک کردن لذت میبریم…
به دنبال جاهای جدید و منظره‌های بکر و خاص می‌گردیم و می‌خواهیم همه کوه‌هایی که به چشم می‌بینیم را فتح کنیم…
و این لذت را با هیچ لذت دیگری در دنیای حقیقی و زندگی اجتماعی برابر نمی‌دانیم…
ما کوه‌نوردان در برابر سختی‌ها و سنگ‌هایی که راهمان را سَد می‌کند ایستادگی می‌کنیم و می‌دانیم چطور باید با آنها کنار بیاییم…
